________________ બંધુ-ભગિની. 117 જયલતા, સાંગણુંનું ઉપરનું કથન સાંભળીને અત્યંત ગુસ્સે થઈ ગઈ. ગુસ્સાથી તેનું સુંદર મુખ આરક્ત થઈ ગયું અને તેનું સમસ્ત અંગ ધ્રુજવા લાગ્યું. તેણે જુસ્સાથી કહ્યું. “યુદ્ધનાં પરિણામે હું વિધવા થવાના ભયથી ડરતી નથી. એવો ભય મને છેજ નહિ; કારણ કે મારા પતિને ઘાત કરવાનું સામર્થ્ય તમારામાં નથી. પ્રૌઢ પ્રતાપી અને પ્રબળ પુરૂષોત્તમ પાટણના યુવરાજના અતુલનીય બળ આગળ તમારું બળ તુચ્છ છે. તમે તેમને મહાત કરી શકે જ નહિ, એવી મને શ્રદ્ધા છે : એટલે તમે કહો છો, તેવા ભયથી હું ડરતી નથી, પરંતુ બીજાજ ભયથી ડરું છું. સંગ્રામમાં તમે કદાચ સ્વર્ગવાસી થાઓ અને મારી ભાભીઓ વિધવા થવાથી તમારી પાછળ સતી થાય, તે હું બંધુ અને ભાભીના સ્નેહથી વંચિત થઈ જાઉં. બંધુઓ ! હું આ ભયથીજ યુદ્ધનાં પરિણામથી ડરું છું. તે સિવાય મને બીજે કશે ભય નથી. તમે મને વિધવા થયેલી જેવાને ઇચ્છો છો, એ તમારી અધમતા છે; પરંતુ તમે મારું પુનર્લગ્ન કરવામાં પણુ રાજી છે, એ તે તમારી અધમતાને અવધિ છે. હવે હું તમારી સાથે વધારે વાર્તાલાપ કરવાને ઈચ્છતી નથી. તમે મદમાં ઉદ્ધત બની ગયા છે એટલે તમને વધારે સમજાવવાની અગત્ય નથી. કર્મના ઉદયથી અંધ બનેલો માણસ જેમ પોતાના શરીરના અવયવોને પણ જોઈ શકતું નથી, તેમ ક્રોધથી અંધ બનેલા તમે તમારાં પિતાનાં હિતને જોઈ શક્તા નથી. વધારે શું કહે ? રણભૂમિમાં આવવાને માટે અને તમે જેને નિર્માલ્ય અને શુદ્ધ ગણો છો, તેનાં બાહુબળનો અનુભવ કરવાને માટે તૈયાર થઈ રહેજે.” એ પ્રમાણે કહીને જયલના વરાથી ત્યાંથી ચાલી ગઈ. તે ગયા પછી સાંગણ અને ચામુંડ પણ ક્રોધાતુર સ્થિતિમાં અને ગુસ્સામાં મત્ત બનીને પિતાના સૈન્યની તૈયારી કરવાને રવાના થઈ ગયા. જયલતા ખંડમાંથી બહાર નીકળી કે તુરતજ તેની ભાભીઓ કે જેઓ બંધુ-ભગિનીને વિવાદ સાંભળવાને પાસેના ખંડમાંજ બેઠી હતી, તેમણે તેને બેલાવી; પરંતુ તે માનની તેમનાં આમંત્રણને તિરસ્કાર કરીને સત્વર સ્વસ્થાનકે ચાલી ગઈ.
