Supasnahachariyam Part 03

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 42

दत्तकहा ।
४६१
मुक्का तो सिट्ठिगि नया सा तेहि पणमिओ सेट्ठी । तस्सवि य किंपि दार्ज संपत्ता ते नियट्ठाणे ॥ ८३ ॥ इत्तो य सुदसंणेणवि जूयपसाएण पावियं तत्थ । करचरणनासछेयं मरणंपि हु जुयवसणाओ || ८४|| ता दत्त ! देतदुक्खं जूयं जूयंव चयसु दुक्खकरं । कुलसीलगुणेहिं समं हारिज्जइ जत्थ बहुदविणं ॥ ८५ ॥
संप राई भोयणदासपत्रापि सुणसु जत्तेण । इहलोयपारलोइयदुहाण मूलं खु निसिभुत्तं ॥ ८६ ॥ रयणीए रयणिचरा चरंति वोहंति अन्नमाईयं । विट्टालियमन्नं भुजंता हुंति तत्तुल्ला ॥८७॥ तादिणयरकरपूयं सुपवित्तं अतिहिकप्पियविभागं । कुंथुपिवीलियर हियं सयावि दिवसम्मित्तव्वं ॥ तह सुमेयरजीवा हवंति संपाइमावि अन्नम्म । तो निसि भुंजंताणं ताणं खु विराहणा हवइ ॥ ८९ ॥ तएव गरुपावं तेण य संजायए भकभमणं । तम्मि य महंतदुक्खं तम्हा जीवा नियजियंव ॥ ९० ॥ रक्खेयव्वा ताणं पुण रक्खा हवइ दिट्ठिविसयम्मि । दिट्ठिविसओ य दिवसे रयणीए न संभवइ तम्हा || दिणयरकरावदायं भत्तं पेहित्तु चक्खुणा सम्मं । जइ रहियं जीवेर्हि तो भुंजइ इयरहा वज्जं ॥ ९२ ॥ जे पुण अन्नाणंधा अवियाणियपुन्नपावस भावा । राईभोयणगिद्धा मुद्धा ते जंति कुमईसु ॥ ९३ ॥ अविमुद्धं अपवित्तं पेउच्छिद्धं सयावि सावज्जं । विसमित्र सुविणासकरं निसिभत्तं वज्जयंति बुहा || कालस्सद्धं हरई दिवायरो सव्वरीवि तस्सद्धं । जो उ न भुंजइ राओ सो उववासी तयद्धेन ॥ ९५ ॥ अन्नं च;
1
इत्यादि विलपद्भिस्तैरारोपिता सुखासने । नीता पुरस्कृतस्य गृहे तेनापि गृहीत्वा कनकलक्षम् ॥८२॥ मुक्ता ततः श्रेष्ठिगृहे नीता सा तैः प्रणतः श्रेष्ठी । तस्यापि च किमपि दत्त्वा संप्राप्तास्ते निजस्थाने || ८३ ॥ इतश्च सुदर्शनेनापि द्यूतप्रसादेन प्राप्तं तत्र । करचरणनासाच्छेदं मरणमपि हि द्यूतव्यसनात् ॥८४॥ तस्माद् दत्त ! दत्तदुःखं द्यूतं यूकामिव त्यज दुःखकरम् । कुलशीलगुणैः समं नाश्यते यत्र बहुद्रविणम् ॥
संप्रति रात्रिभोजनदोषप्रवाहमपि शृणु यत्नेन । ऐहलोकिकपारलोकिकदुःखयोर्मूलं खलु निशाभुक्तम्॥८६॥ · रजन्यां रजनिचराश्चरन्त्युच्छिपन्त्यन्नादिकम् । तदुच्छिष्टमन्नं भुञ्जाना भवन्ति तत्तुल्याः ॥८७॥ तस्माद् दिनकरकरपूतं सुपवित्रमतिथिकल्पितविभागम् । कुन्थुपिपीलिकार हितं सदापि दिवसे भोक्तव्यम्॥८८॥ तथा सूक्ष्मेतरजीवा भवन्ति संपातिमानोऽप्यन्ने । ततो निशि भुञ्जानानां तेषां खलु विराधना भवति ॥ ८९ ॥ तयापि गुरुपापं तेन च संजायते भवभ्रमणम् । तस्मिंश्च महादुःखं तस्माज्जीवा निजजीवितमिव ॥९०॥ रक्षितव्यास्तेषां पुना रक्षा भवति दृष्टिविषये । दृष्टिविषयश्च दिवसे रजन्यां न संभवति तस्मात् ॥९१॥ दिनकरकरावदातं भक्तं प्रेक्ष्य चक्षुषा सम्यक् । यदि राहतं जीवैस्ततो भुञ्जीततरथा वर्ज्यम् ॥९२॥ ये पुनरज्ञानान्धा अविज्ञातपुण्यपापसद्भावाः । रात्रिभोजनगृद्धा मुग्धास्ते यान्ति कुगतिषु ॥९३॥ अविशुद्धमपवित्रं प्रेतोच्छिष्टं सदापि सावद्यम् । विषमिव सुविनाशकरं निशाभक्तं वर्जयन्ति बुधाः ॥ ९४ ॥ कालस्यार्थं हरति दिवाकरः शर्वर्यपि तस्यार्धम् । यस्तु न भुङ्क्ते रात्रौ स उपवासी तदर्धेन ॥९५॥
१ ग. दिन्न ।