Supasnahachariyam Part 03

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 184

६३३
देवचंदकहा। केवि नियजीवियंपि हु संदेहतुलाए ठाविऊण सया । लंघंति जलनिहिं नहु पावंति वराडियं तहवि ।। अन्ने कहमवि पावंति किंपि पुन्नेहि तेवि किवणत्ता । पाणचएवि विचंति नियधणं नेय जं भणियं ॥१४॥ चाइयणकरपरंपरपरियत्तणखेयवसपरिस्संता । अत्या किविणघरत्था सत्थावत्था सुयंतिव्व ॥१५॥ आयरपवड्ढियावि हु सव्वपयत्तेण रक्खिया निचं । किविणाण धणसमिद्धी परकजट्टा कुमारिव्य ॥ अहव केसिपि जायइ धणसंपत्तीवि दाणसत्तीवि । तहविकेसिपि दुलहो सुपत्तसंगो हवइ जम्हा ॥१७॥ सव्यारंभनियत्तं निम्मलचित्तं पवित्तचारित्तं । निकारणकरुणारसजुत्तं पत्तं जए विरलं ॥१८॥ ता किं बहुणा इह जपिएण जइ महह कहवि भवविरहं । सुत्तविहिणा सुपत्ते उवजह नियधणं धणिणो॥ यत:
पटुतरपवनवशाकुलितकुवलयदलतरलानि । जीवितयौवनयुवतिजनधनलवलाभसुखानि" ॥ इय सुणिवि देवचंदेणभिग्गहो अतिहिसंविभागम्मि । गहिओ तो आहूया भिक्खट्टा नियगिहे मुणिणो ॥ समए तेवि हु पत्ता विसुद्धसिद्धन्नसंगहनिमित्तं । गिण्हंति तेण दिन्नं जहोचियं भणइ सो एवं ॥२१॥ अज सुभत्तं भुत्तं पागविही मज्झ अज्ज खलु सफला । जं गुरुभोयणसेसं भुंजिस्समहंति सो तयणु ॥ अणुगमिऊणं मुणिणो भुंजइ य सयं मुणीण उव्वरियं । मुणिणोवि गुरुसयासे सव्वे एयं निवेयंति ॥ भणिया जइणो गुरुणा एयस्स गिहे सयावि गंतव्वं । अवसरइ किविणसहो पावइ तह निजरं जेण ।। तो पइदियहं मुणिणो गच्छंति गिहम्मि तस्स भिक्खट्टा । पयईए तस्स भज्जा उयारचित्ता तओ परं॥ देइ घयघोलमोयगसक्करदव्वाई पइदिणं पायं । पिच्छइ य देवचंदो दिज्जतं तं तओ भणइ ॥२६॥
केऽपि निजजीवितमपि हि संदेहतुलायां स्थापयित्वा सदा। लङ्घन्ते जलनिधि नहि प्राप्नुवन्ति वराटिका तथापि ॥ अन्ये कथमपि प्राप्नुवन्ति किमपि पुण्यैस्तेऽपि कृपणत्वात् । प्राणात्ययेऽपि व्ययन्ते निजधनं नैव यद्भणितम् ॥ त्यागिननकरपरम्परापरिवर्तनखेदवशपरिश्रान्ताः । अर्थाः कृपणगृहस्थाः स्वस्थावस्थाः स्वपन्तीव ॥१५॥ आदरप्रवर्धिता अपि हि सर्वप्रयत्नेन रक्षिता नित्यम् । कृपणानां धनसमृद्धिः परकार्यार्था कुमारीव ॥१६॥ अथवा केषामपि जायते धनसंपत्तिरपि दानशक्तिरपि । तथापि केषामपि दुर्लभः सुपात्रसङ्गो भवति यस्मात् ।। सर्वारम्भनिवृत्तं निर्मलचित्तं पवित्रचारित्रम् । निष्कारणकरुणारसयुक्तं पात्रं जगति विरलम् ॥१८॥ तस्मात्किं बहुनेह जल्पितेन यदि कासत कथमपि भवविरहम् । सूत्रविधिना सुपात्र उपयुग्ध्वं निजधनं धनिनः ।। इति श्रुत्वा देवचन्द्रेणाभिग्रहोऽतिथिसंविभागे । गृहीतस्तत आहूता भिक्षार्थ निजगृहे मुनयः ॥२०॥ समये तेऽपि हि प्राप्ता विशुद्धासद्धान्तसंग्रहनिमित्तम् । गृह्णान्त तेन दत्तं यथोचितं भणति स एवम् ॥२१॥ अद्य सुभक्तं भुक्तं पाकविधिर्ममाद्य खलु सफलः । यद् गुरुभोजनशेष भोक्ष्येऽहमिति स तदनु ॥२२॥ अनुगम्य मुनीन् मुते च स्वयं मुनीनामुवृत्तम् । मुनयोऽपि गुरुसकाशे सर्व एतन्निवेदयन्ति ॥२३॥ भणिता यतिनो गुरुणैतस्य गृहे सदापि गन्तव्यम् । अपसरति कृपणशब्दः प्राप्नोति तथा निर्जरां येन ॥२४॥ ततः प्रतिदिवसं मुनयो गच्छन्ति गृहे तस्य भिक्षार्थम् । प्रकृत्या तस्य भार्योदारचित्ता ततः प्रचुरम् ॥२६॥