Supasnahachariyam Part 03

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 204

मलयचंद कहा।
६५३
सो पुण कोवि हु सूरी मच्चुं निन्नासिऊण तुज्झ तओ | अव्वाबाहे ठाणे टविस्सई सुमिणफलमेयं ॥ ११२ ॥ तो महसेो राया सूरिं विन्नवइ सुमिणफलमेयं । अज्जं चिय जह सच्चं जायइ तह नाह ! कुणसु लहुं ॥ सूरीवि भणइ नरवर ! मा पडिबंधं करेसि तो सोवि । नियपुत्तं ठविऊणं रज्जे गिरहइ सयं दिवख ॥ ततो यदुविहसिक्ख केवलनाणं च पाविऊण लहुं । सिवमय लमरुयठाणं महसेणमुणी समणुपत्तो ॥ ११५ ॥ इय आसं परिवज्जिऊण जो कुणइ अणसणं विहिणा । जइ तब्भवे न सिज्झइ पायं तो तइयजम्मम्मि || धन्ना सुनिप्पकंपा कयअणुकंपा पण संकप्पा | झायंता परमप्पं अणसणमरणं पवज्जंति ॥ ११७ ॥ ॥ इति संलेखनायां मलयचन्द्रकथानकं समाप्तम् ॥
स पुनः कोऽपि हि सूरिर्मृत्युं निर्णाश्य तव ततः । अन्याबाधे स्थाने स्थापयिष्यति स्वप्नफलमेतत् ॥ ११२ ॥ ततो महासेनो राजा सूरिं विज्ञपयति स्वप्नफलमेतत् । अद्यैव यथा सत्यं जायते तथा नाथ ! कुरु लघु ॥ सूरिरपि भणति नरवर ! मा प्रतिबन्धं कार्षीस्ततः सोऽपि । निजपुत्रं स्थापयित्वा राज्ये गृह्णाति स्वयं दीक्षाम् ॥ ततश्च द्विविधशिक्षां केवलज्ञानं च प्राप्य लघु । शिवमचलमरुवस्थानं महासेनमुनिः समनुप्राप्तः ॥ ११५ ॥ इत्याशंसां परिवर्ज्य यः करोत्यनशनं विधिना । यदि तद्भवे न सिध्यति प्रायस्ततस्तृतीयजन्मनि ॥ ११६॥ धन्याः सुनिष्प्रकम्पाः कृतानुकम्पाः प्रनष्टसंकल्पाः । ध्यायन्तः परमात्मानमनशनमरणं प्रपद्यन्ते ॥११७॥
-