Supasnahachariyam Part 03

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 158

आहारदेहसकारवभवावारपासही चउहा । दसण व सव्वेण व कायव्वा भव्वसत्ता ||१|| पोसहपोसियसद्धम्मचारिणो जे हवंति दढचित्ता । ते देवाणवि पुज्जा हवंति जह मलयकेउनिवो ||२|| तथाहि ;
-
पुरमत्थि अत्थसारं सुसलंकार सोहिअमुआरं । वरकविकन्वंव पुरं सिरिभुवणं भुवणविवखायं ||३|| तत्थ निवो नयनिलओ मलओ दालिदतावतवियाणं । सिरिमलय के उनामा, भज्जा तस्सत्थि मलयमई ॥ बुद्धिसमुभिहाणो मंती तस्सावि बुद्धिवलकलिओ । निक्खित्तरज्जभारो तम्मि निवो ललइ लीलाए ॥ अह अन्नया नरिंदो अन्याणसभाए चिट्टए जाव । तात्र अकम्हा गयणे दुंदुहिसदो समुच्छलिओ || ६ || तो राया तं सुणिडं अस्थाणठिओ सकोउयं जाव | गयणंगणं पलोयइ ता पिच्छइ सुरगणं इंतं ||७|| तम्पज्झे मुसिहं पिसंडिगोरं अनंग समरुवं । परिथुव्वंतं भत्तिब्भरेण सुरखयरविंदेण ||८|| तो राया संतो अवि विनवे तं साहुं । मज्झणुकंपं काउं खणं समोयरह पसिऊण ||९|| तो साहू तव्वयणं सुणिडं मुणिउं गुणं च तस्स तओ । अवयरिओ तग्गेहे सुरखयरसमन्निओ तत्तो ॥ निहत्थेण राया भासणमुवणमे सुणिवइणो। उवविद्धं तत्थ मुणि वंदइ विहिणा सपरिवारो ॥ ११ ॥ संभासिऊण निवई पारद्धा धम्मदेसणा मुणिणा । पढमं चिय जइधम्मो दसप्पयारो इमो कहिओ || १२॥
ती य मद्दवअज्जव मुत्ती तव संजये य बोधव्वे । सचं सोयं आकिचणं च बंभं च जइधम्मो ||१३|| कारणअकारणेहि य कुद्धे दुव्वयणमासिरे हणिरे । उवसंतमणेण परे जइणा खंती करेयव्वा ॥ १४ ॥
आहारदेहसत्कारब्रह्मव्यापारपौषवश्चतुर्धा । देशेन वा सर्वेण वा कर्तव्यो भव्यसत्त्वैः ॥ १ ॥ पौषधपोषितसद्धर्मचारिणो ये भवन्ति दृढचित्ताः । ते देवानामपि पूज्या भवन्ति यथा मलयकेतुनृपः ॥२॥ पुरमस्त्यर्थसारं सुशब्दालंकारशोभितमुदारम् । वरकविकाव्यमिव पुरं श्रीभुवनं मुवनविख्यातम् ||३|| तत्र नृपो नयनिलयो मलयो दारिद्र्यतापतप्तानाम् । श्रीमलयकेतुनामा, भार्या तस्यास्ति मलयमती ॥ ४ ॥ बुद्धिसमुद्राभिधानो मन्त्री तस्यापि बुद्धिबलकलितः । निक्षिप्तराज्यभारस्तस्मिन्नृपो ललति लीलया ॥५॥ अथान्यदा नरेन्द्र आस्थानसभायां तिष्ठति यावत् । तावदकस्माद् गगने दुन्दुभिशब्दः समुच्छलितः ॥ ६ ॥ ततो राजा तत् श्रुत्वाऽऽस्थानस्थितः सकौतुकं यावत् । गगनाङ्गणं प्रलोकते तावत्पश्यति सुरगणमायन्तम् ॥७॥ तन्मध्ये मुनिवृषभं कनकगौरमनङ्गसमरूपम् । परिस्तूयमानं भक्तिभरेण सुरखचरवृन्देन ॥८॥ ततो राजा संभ्रान्तोऽभ्युत्थाय विज्ञपयति तं साधुम् । मय्यनुकम्पां कृत्वा क्षणं समवसरत प्रस || ९ || ततः साधुस्तद्वचनं श्रुत्वा ज्ञात्वा गुणं च तस्य ततः । अवतीर्णस्तद्वेहे सुरखचरसमन्वितस्ततः ॥ १० ॥ निजहस्तन राजा भद्रासनमुपनयति मुनिपतये । उपविष्टं तत्र मुनिं वन्दते विधिना सपरिवारः ॥ ११ ॥ संभाष्य नृपतिं प्रारब्धा धर्मदेशना मुनिना । प्रथममेव यतिधर्मो दशप्रकारोऽयं कथितः ॥ १२ ॥ क्षान्तिश्च मार्दवार्जवे मुक्तिस्तपः संयमश्च बोद्धव्यः । सत्यं शौचमा किञ्चन्यं च ब्रह्म च यतिधर्मः ॥१३॥ कारणाकारणाभ्यां च क्रुद्धे दुर्वचनभाषितरि हन्तरि । उपशान्तमनसा परे यतिना क्षान्तिः कर्तव्या ॥ १४ ॥