Supasnahachariyam Part 03

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 165

६१४
सुपासनाह-चरिअम्मिदिवो तओ य भणिओ इयरसुरो सम्मदिट्टिदेवेण । जह पोसहाओ निवई सक्कोवि न चालिउं सको ॥ तो गुरुअणक्खभणिओ सो देवो जाइ रायपासम्मि । भणइ नराहिव! तुट्ठो तुह धम्मपरिक्कचित्तेण ॥ तो मग्गसु किंचि वरं जेण पयच्छेमि वंछियं सव्वं । तो भणइ निको सुरवर! पओयणं मे न केणावि ॥ तो सो पहायसमय विउबिउ भणइ पारसु नरिंद!। पोसहमेयं जेगं नेमि तुम मेरुसिहरम्मि ॥१०३॥ सासयजिणपडिमाए वंदणहेउं तो य नरनाहो । सज्झायकरणमाणेण जाणिउं अढरत्तंति ॥१०४॥ तो पोसहंपि पारइ न उत्तरं देइ कुणइ सज्झायं । तो सो देवो कुविओ दारुणवियणाउ से कुणइ ॥१०५॥ कन्नच्छिप्पभिईसुं, सो सम्मं सहइ इय विभावितो । रे जीव ! सहसु सदसो वियणाउ खणंतरं जेण ॥ नरयम्मि तुमे सहिया पलिओवमसायरांइ ताई तओ। मा उबिज्जसु इन्हि सुरविहियाणपि वियणाणं ।। मा एयम्मि पओस परमुवयारिम्मि कुणसु तुममिहिं । चिरकालवेइयव्वं कम्म अचिरेण जेणेसो॥१०८॥ वेयावइ वियणाहिं पाणंतकराहि ता तुमं जीव! । आलोयसु दुचरियं सिद्धसमक्खं समग्गपि ॥१०९॥ खामेसु सव्वसत्ते इय जा चिंतइ निवो सुरो ताव । नाणेण नियइ एसो किं चलिओ पोसहाओ नवा ॥ जाव न पिच्छइ चलिय तिलतुसमित्तंपि तं महासत्तं । तो वियणाउ संहरिय खामए सो सुरो एवं ॥ खमसु महायस!इण्हि अन्नाणपमायरागदोसेहिं । विहिया जं वियणाओनिक्कारणवेरिएण मए ॥११२॥ अह सो निवेण भणिओ को तुह दोसो सुरेस ! पुवकयं । अम्हाणमसुहकम्मं समुइन्नं वेइयं च तहा ॥ तुहसाहिज्जवसेणं नियचित्तपसन्नयाणुभावेण । अन्नह बहुयभवेसुवि जह कहवि हु संखविज्ज अहं।।११४॥
दृष्टस्ततश्च भणित इतरसुरः सम्यग्दृष्टिदेवेन । यथा पौषधान्नृपतिं शक्रोऽपि न चालयितुं शक्तः ॥१०॥ ततो गुरुराषभृतः स देवो याति राजपार्थे । भणीत नराधिप ! तुष्टस्तव धर्मपरैकचित्तेन ॥१०१॥ ततो मार्गय कश्चिद्वारं येन प्रयच्छामि वाञ्छितं सर्वम् । ततो भणति नृपः सुरवर ! प्रयोजन मे न केनापि ॥ ततः स प्रभातसमयं विकृत्य भणति पारय नरेन्द्र !। पौषधमेतं येन नयामि त्वां मेरुशिखरे ॥१०॥ शाश्वतजिनप्रतिमाया वन्दनहेतोस्ततश्च नरनाथः । स्वाध्यायकरणमानेन ज्ञात्वाऽर्धरात्रमिति ॥१०४॥ नो पौषधमपि पारयति नोत्तरं ददाति करोति स्वाध्यायम् । ततः स देवः कुपितो दारुणवेदनास्तस्य करोति ॥ कर्णाक्षिप्रभृतिषु, स सम्यक् सहत इति विभावयन् । रे जीव ! सहस्व स्ववशो वेदनाः क्षणान्तरं येन ॥१०६॥ नरके त्वया सोढाः पल्योपमसागराणि तानि ततः । मोद्विज इदानीं सुरविहिताभ्योऽपि वेदनाभ्यः ॥१०७॥ मैतस्मिन्प्रद्वेषं परमोपकारिणि कुरुष्व त्वमिदानीम् । चिरकालवेदयितव्यं कर्माचिरेण येनैषः ॥१०॥ वेदयति वेदनाभिः प्राणान्तकरी भिस्तस्मात्त्वं जीव ! । आलोचय दुश्चरितं सिद्धसमक्षं समग्रमपि ॥१०९॥ क्षमय सर्वसत्त्वानिति यावचिन्तयति नृपः सुरस्तावत् । ज्ञानेन पश्यत्येष किं चलितः पौषधाद् नवा ॥११०॥ यावन्न पश्यति चलितं तिलतुषमात्रमपितं महासत्त्वम् । ततो वेदनाः संहृत्य क्षमयति स सुर एवम् ॥१११॥ क्षमस्व महायशः ! इदानीमज्ञानप्रमादरागद्वेषैः । विहिता यद् वेदना निष्कारणवैरिणा मया ॥११२॥ अथ स नृपेण भाणतः कस्तव दोषः सुरेश ! पूर्वकृतम् । अस्माकमशुभकर्म समुदीर्ण वेदितं च तथा ॥११३॥