Supasnahachariyam Part 03

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 181

सुपासनाह-चरिअम्मिते धन्ना धणवइणो जाण धणं निचमेव उवओगं । वच्चइ जिणभवणेसु जईसु साहम्मिएसु च ॥१५॥ जं नवि धणं धणीणं उवउज्जइ धम्मिएसु कज्जेसु । कज्जवसरिसं तं खलु बहुएणवि को गुणो तेण ?। धन्ना ते खलु पुरिसा दाणं दिताण जाण सयकालं । बोलीणमाउयं सुविहियाण सुविसुद्धभत्तीए ॥१७॥ इय भावणाए सम्म पक्खालित्ता मणोमल सव्वं । आराहए विसुद्धं सावयधम्म सया सड्ढो ॥१८॥ इय निसुणिजण संवेगपरवसा मा भणेइ मुणिराय । मह गेहे निचंपि हु पेसेयध्वं मुणीण जुयं ॥१९॥ तो सरी तयभिमुह भागाइ जहा माणजोगेण । चरणेह लग्गिउणं सिही पभणेइ तं एवं ॥२०॥ एवं पमायबाहर नित्थारह करिधि गरूयकारुनं । जम्हा ननोवाओ इमीए भवजलहितरणम्मि ॥२१॥ इचाइ जंपिऊण सिट्ठी पत्तो समज्जो गेहे । पट्टवियं मुणिजुयलं सिद्दिगिहे सूरिणा समए ॥२२॥ तं इतं सा दट्टुं बंद भत्तीए सिटिगा सहिया । चविहआहारेण पडिलाहइ सुद्धसद्धाए ॥२३॥ एवं निचपि तओ सिट्टी दावाबए एउरदव्यं । तो साथितइ एवं बहुव्वओ अम्हगेहम्मि ॥२४॥ नियमो भएति गहिओ अतितीणं नियमेव दाणमि । ता तह करेमि जह दोवि हंति एवं विचिते। बहुलीबहुलत्तणओ सालियबाण थालियाणुवरि । विज्ज उरचिभिडेहि कुणइ पिहाणाई सव्वत्थ ।।२६। जह साह्रण न कप्पइ, अहसाहुसमागमपि तह पेव । पडिवत्तिं कारणं समुढए दाणमणुदाउं ।।२७।। सालिप्पमुहं गहिउ मुणीहि भणिय सचित्तपिहियषिणं । अम्हाणं नो कप्पा ता या गिण्हेसु अम्हकए । तो सा भणेइ हद्धी साहूण अकप्पियं इमं जायं । कम्मारियाइ कीइवि मञ्झ अपुन्ने इय विहिथ ॥२९।
ते धन्या धनपतयो येषां धनं नित्यमेवोपयोगम् । ब्रजति जिनभवनेषु यतिषु साधर्मिकेषु च ॥१५॥ यन्नैव धनं धनिनामुपयुज्यते धार्षिकेषु कार्येषु । तुणाद्युत्करसदृशं तत्खलु बहुनापि को गुणस्तेन ! ॥१६॥ धन्यास्ते खलु पुरुषा दानं ददतां येषां सदाकालम् । अतिक्रान्तमायुः सुविहितेभ्यः सुविशुद्धभक्त्या ॥१७॥ इति भावनया सम्यक् प्रक्षाल्य मनोमलं सर्वम् । आराधयति विशुद्धं श्रावकधर्म सदा श्राद्धः ॥१८॥ इति श्रुत्वा सवेगपरवशा सा भणति मुनिराजम् । मम गेहे नित्यमपि हि प्रेषयितव्यं मुन्योयुगम् ॥१९॥ ततः सूरिस्तदभिमुखं भणति यथा वर्तमानयोगेन । चरणेषु लगित्वा श्रेष्ठी प्रभणति तमेवम् ॥२०॥ एतां प्रमादबहुलां निस्तारयत कृत्वा गुरुकारुण्यम् । यस्मान्नान्योपायोऽस्या भवजलधितरणे ॥२१॥ इत्यादि जाल्पत्वा श्रेष्ठी प्राप्तः सभार्यो गेहे । प्रस्थापितं मुनियुगलं श्रेष्ठिगृहे सूरिणा समये ॥२२॥ तदायत् सा दृष्टा वन्दो भक्त्या श्रेष्ठिना सहिता । चतुर्विधाहारेण प्रतिलम्भयति शुद्धश्रद्धया ॥२३॥ एवं नित्यमपि ततः श्रेष्ठी दापयति प्रचुरद्रव्यम् । ततः सा चिन्तयत्येवं बहुव्ययोऽस्मद्गेहे ॥२४॥ नियमो मयापि गृहीतोऽतिथीनां नित्यमेव दाने । तस्मात्तथा करोमि यथा द्वावपि भवत एवं विचिन्त्य ॥ मायाबहुत्वतः शालिघृतादीनां स्थालीनामुपरि । बीजपूरचिभटैः करोति पिधानानि सर्वत्र ॥२६॥ यथा साधूनां न कल्पते, अथ साधुसमागमे तथैव । प्रतिपत्तिं कृत्वा समुत्तिष्ठति दानमनुदातुम् ॥२७॥ शालिप्रमुखं ग्रहीतुं मुनिभिर्मणितं सचित्तापहितमिदम् । अस्माकं नो कल्पते तस्मान्मा गृहाणास्मत्कृते ॥२८॥