Supasnahachariyam Part 03

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 160

मलय के कहा ।
६०६
तो भणियं नरवरा असमत्यो हे मुणिद ! मुणिधम्मे । तो साहस गिम्मिं सम्मं यह नाह ! पसिऊण || तो मुणिणा से कहिओ सम्मत्ताई दुवालसविहोवि । धम्मो सो पडिवो अमचसहिएण तेणावि ||३०|| साहूवि तमणुजाणिव सुरखयरसभाए संगओ परओ। पगएणं कज्जेणं, राया जिणधन्यकम्मरओ ॥३१॥ कालं गमेइ कइया रयणीए पोसहं कुणइ विहिणा । राया मंतीवि नरिंद्रभुवणभागम्मि, ताणं च ||३२|| धम्मवारपराणं बोलणं जामिणीए जामदुगं । निदाए अणितीए रन्ना तो पर्याणिओ मंती ||३३|| कहसु अपुव्यकर्ह में बिम्हयरस संगयंति तयभिमुहं । भणइ सचिवोवि निसुणसु अवहियचित्तो नरिंद ! तुमं ॥
अस्थि इह भरवासे वासवनयव विवहसयकलियं । नामेण घरातिलयं तं पालइ भुवनपालनिवो || अमरगुरुविससहिओ अन्नया जा निवो वयइ बाहि । तो पिच्छकस्मि गिम्मि मिनुगं बंधुभरणीणं ।। पितं च दण । न इमं सुंदरमिइ कहिवि अमरगुरुणो नित्रो जाइ ||३७|| जा ताव विवणिमज्झे पिच्छ मच्छं हसंतयं तलिये । विकणणत्थं केणावि आणीयं धीवरनरेण ||३८|| तं दद्धं महीवालो चित तिरिओवि विगयजीवोवि । अच्छरियं जं एसो हसइ तओ पुच्छए विजसं । अपरगुरुं किं कारणमेसो इस हस दहि अम्हे । नियपन्नाए नाउँ साहह मह झति कि बहुणा ? || अन्नह न इत्थ वासो तुहत्थि, विउसोवि तो इमं भणइ । मह देसु मासमेगं अवहीएं, निवोवि तह कुणइ ॥ तुं तो सोविहु नियगिहम्मि चिंताउरो न भुंजेइ । न य सुयई रयणीए कहमेयं मे मुणेयव्वं ॥ ४२ ॥ इय चिति निसाए गिoes अवसोइयं तर्हि सदं । लहइ इमं जह उत्तर दिसाएं तं मुणिहिसि इति ॥
ततो भणितं नरपतिना समर्थोऽहं मुनीन्द्र ! मुनिधर्मे । ततः कथय गृहिधर्मं सम्यग्मम नाथ ! प्रसद्य ॥ २९ ॥ ततो मुनिना तस्मै कथितः सम्यक्त्वादिर्द्वादशविधोऽपि । धर्मः स प्रतिपन्नोऽमात्यसहितेन तेनापि ॥३०॥ साधुरपि तमनुज्ञाय सुरखचरसभया संगतः परतः । प्रकृतेन कार्येण, राजा निजधर्मकर्मरतः ॥ ३१ ॥ कालं गमयति कदा रजन्यां पौषधं करोति विधिना । राजा मन्त्र्यपि नरेन्द्रभुवनभागे, तयोश्च ॥ ३२॥ धर्मविचारपरयोरतिक्रान्तं यामिन्या यामद्विकम् । निद्रायामनायत्यां राज्ञा ततः प्रभणितो मन्त्री ||३३|| कथयापूर्वकथां मे विस्मयरससंगतामिति तदभिमुखम् । भणति सचिवोऽपि शृण्ववहितचित्तो नरेन्द्र ! त्वम् ||
अस्तीह भरतवर्षे वासवनगरमिव विबुधशतकलितम् । नाम्ना वरातिलकं तत्पालयति भुवनपालनृपः॥३५॥ अमरगुरुविद्वत्सहितोऽयान्यदा यावन्नृपो व्रजति बहिः । ततः पश्यति कस्मिन्गृहे. मिथुनं बन्धुभगिन्योः ॥३६॥ एकान्त उपविष्टं मन्त्रयत् किमपि तच दृष्ट्रा । नेदं सुन्दरमिति कथयित्वा मरगुरोर्नृपो याति ॥३७॥ यावत्तावद्विपणिमध्ये पश्यति मत्स्यं हसन्तं तलितम् । विक्रयार्थं केनाप्यानीतं वीवरनरेण ||३८|| तं दृष्ट्वा महीपालश्चिन्तयति तिर्यङ्ङपि विगतजीवोऽपि । आश्चर्य यदेष हसति ततः पृच्छति विद्वांसम् ||३९|| अमरगुरुं किं कारणमेष इति हसति दृष्ट्हास्मान् । निजप्रज्ञया ज्ञात्वा कथय मां झटिति किं बहुना ? ॥ ४० ॥ अन्यथा नात्र वासस्तव स्यात्, विद्वानपि तत इदं भणति । मम देहि मासमेकमवधौ नृपोऽपि तथा करोति ॥ गत्वा ततः सोऽपि हि निजगृहे चिन्तातुरो न भुङ्क्ते । नच स्वपिति रजन्यां कथमेतन्मया ज्ञातव्यम् ॥४२॥