Supasnahachariyam Part 03

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 156

सोमकहा। तो पुवपवाहेणं भोगे भुंजंति ताई तुहाई। अह अन्नदिणे भणिओ सहसा विमलो धणसिरीए ॥११३॥ संसारो दुहसारो खणरमणीओ य रमणीवग्गोवि । तडितरलं तारुण्णं विभंगुरं जीवियत्वंपि ॥११४॥ किञ्च । दइयंब नेहहीणं सम्भावविवज्जिओव्व सुहिसंघो। सीलरहियव्य भज्जा किरियव्व सुनाणगुणरहिया ॥ गंधरहियंव कुसुमं अत्यविहणस्स भोयवंछव्य । नयमुक्कोव्य नरिंदो वयणंव सुरयणपरिचत्तं ॥११६॥ जह नवि सोहइ तह नरजम्मो सद्धम्मवज्जिओ सुहय !। ता मं मुयसु इयाणिं पव्वज्जं जेण गिण्हामि ॥ इय सोऊणं विमलो जंपइ रंभोरु. मे न कइयावि । तुह आणाए भंगो कायव्वो इय मह पइन्ना ॥११८॥ किंतु समगपि एय कायव्यं सुयणु ! ता विलंबेसु । थेवदियहाई जा देमि नियधणं सत्तखित्तेसु ॥११९॥ बहु मन्निम्मि तीए नियदव्यं देवि तेसु ठाणेसु । समगं सिरिपहाए तह धसिरिभारियाएवि ॥१२०॥ सुमुहुत्ते गुरुमूले विमलो गिण्हइ विहींएं पव्वजं । चरिऊण दुक्करतवं पज्जते अणसण काउं ॥१२॥ सव्वाइवि सोहम्मे उप्पन्नाइं महड्ढियसुरेसु । ताण मज्झाओ चइङ सिरिप्पहा तुज्झ इह धूया ॥१२२॥ पुव्वदुक्कम्मवसाओ जाया अइदुभगा इह भवेवि । इय सुणिउं सा संजायजाइसरणा भणइ मूरिं ॥१२३॥ जह कहियं नाह ! तए तहेव तं देतु मज्झ ता दिक्खं । उम्मूलेमि समूलं, कम्मतरुं जेण सिग्घमहं ॥१२४॥ तो पियराणुमयाए तीए मूरीवि देइ पच्चज्जं । सिट्ठी य सोमचंदो सावयधम्म पवज्जेइ ।।१२५॥ अइयाराण सरूवं सव्यवयाणपि कहइ तं सूरी । तं ना नमिऊण य वच्चइ सिट्ठी नियगिहम्मि ॥१२६॥
ततः पूर्वप्रबाहेण भोगान् भुञ्जते ते तुष्टाः । अथान्यदिने भणितः सहसा विमलो धनश्रिया ॥११३॥ संसारो दुःखसारः क्षणरमणीयश्च रमणीवर्गोऽपि । तडित्तरलं तारुण्यं विभङ्गुरं जीवितव्यमपि ॥११४॥ दयित इव स्नेहहीनः सद्भावविवर्जित इव सुहृत्संबः । शीलरहितेव भार्या क्रियेव सुज्ञानगुणरहिता ॥११॥ गन्धरहितमिव कुसुममर्थविहीनस्य भोगवान्छेव । नयमुक्त इव नरेन्द्रो वचनमिव सुरचनापरित्यक्तम् ॥११६॥ यथा नैव शोभते तथा नरजन्म सद्धर्मवर्जितं सुभग !। तस्मान्मां मुञ्चेदानी प्रवज्यां येन गृह्णामि ॥११७।। इति श्रुत्वा विमलो जल्पति रम्भोरु ! मया न कदापि । तवाज्ञाया भङ्गः कर्तव्य इति मम प्रतिज्ञा ॥११८॥ किन्तु सममप्येतत्कर्तव्यं सुतनु ! तस्माद्विलम्बस्व । स्तोकदिवसानि यावद्ददामि निजधनं सप्तक्षेत्र्याम् ॥ ११९॥ बहु मते तया निजद्रव्यं दत्त्वा तेधु स्थानेषु । समं श्रीप्रभया तथा धनश्रीभार्ययापि ॥१२०॥ सुमुहूर्ते गुरुमूले विमलो गृह्णाति विधिना प्रव्रज्याम् । चरित्वा दुष्करतपः पर्यन्तेऽनशनं कृत्वा ॥१२१॥ सर्वेऽपि सौधर्म उत्पन्ना महद्धिकसुरेषु । तेषां मध्याच्युत्वा श्रीप्रभा तवेह दुहिता ॥१२२।। पूर्वदुष्कर्मवशतो जाताऽतिदुर्भगेहभवेऽपि । इति श्रुत्वा सा संजातजातिस्मरणा भणति सूरिम् ||१२३॥ यथा कथितं नाथ ! त्वया तथैव तद्देहि मम तावद्दीक्षाम् । उन्मूलयामि समूलं कर्मतरुं येन शघ्रिमहम् ।। ततः पित्रनुमतायै तस्यै सूरिरपि ददाति प्रव्रज्याम् । श्रेष्ठी च सोमचन्द्रः श्रावकधर्म प्रपद्यते ॥१२॥ अतिचाराणां स्वरूपं सर्ववतानामपि कथयति तं सूरिः । तज्ज्ञात्वा नत्वा च व्रजति श्रेष्ठी निजगृहे ॥१२६॥