Supasnahachariyam Part 03

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 154

सोमकहा।
धमधमइ सिरं धणियं जायइ सूलंपि भज्जए पिट्ठी । वाएणंगं गसियं खिज्जइ वाणीवि वयणम्मि ॥८४॥ पबलीहवेइ सासो गाढं पीडेइ तीए महरोगो । आहूया विमलेण विज्जा मंतन्नुणो तत्तो ॥८५॥ पञ्चक्खाया तेहिवि तो तीए विमलसमुहं भणियं । न हु जीविस्सामि अहं तो मं मिल्लेह भूमीए ॥८६॥ हकारह सयणजणं खामेमो जेण तेण तह काउं । भणिया सा तं संपइ निंदह कम्माइं असुहाई ॥८७।। तीए भणियं पिययम ! कयाई बहुयाई पावकम्माई। किंपुण निग्घिणकम्मं मए महंत कयं एकं ॥८८॥ निब्भग्गसेहराए मोहग्गहगहियगाढहिययाए । अविवेयतरलियाए रायंधाए निहीणाए ॥८९॥ इत्थियणसुलहईसागसियाए तया अलीयमवि आलं । पव्वाइयामुहेणं महासईए धसिरीए ॥९०॥ उत्तमकुलजायाए उत्तमसत्ताए खतिजुत्ताए । ससिलेहाए इव निक्कलंकमणवयणकायाए ॥११॥ पीई विच्छेयत्थं तुज्झ सया तयणुरत्तचित्तस्स । आरोवियं मए जं तं अजवि सल्लए हियए ।।९२॥ इय सोऊणं विमलो पच्छत्तावेण चिंतए हद्धी । मह कन्नदुब्बलत्तं अकज्जकारित्तयं तह य ॥९३॥ अहह ! अविवेयपसरो हद्धी तह मज्झ भागधिज्जाण । तह मज्झ नीइकोसल्लया य खीणचिय इयाणि ॥ जेण अणज्जेण मए तइया पवाइयाकयपबंध । सोऊण सहसच्चिय पट्टविया कुलहरं दइया ।।९५॥ ता अज्जवि मह नूणं किंचिवि पुनस्स विलसियं अस्थि । जं कहिओ एईए सब्भावो मरणकालेवि ॥९६।। इय चिंतिऊण सिग्मं धणसिरिपेईहरम्मि संचलिओ। तीसे आणयणत्थं विमलो पत्तो य सिग्यपि ॥९७॥ कयउचियपडिवत्ती ससुराईणं तओ धणसिरीए । पुट्ठो रहम्मि कुसलं जंपइ विमलो समन्नुभरं ॥९८॥
धमधमति शिरो गाढं जायते शूलमपि भज्यते पृष्ठम् । वातेनाङ्गं ग्रस्तं क्षीयते वाण्यपि वदने ॥४॥ प्रबलीभवति श्वाप्सो गाढं पीडयति तां महारोगः । आहूता विमलेन वैद्या मन्त्रज्ञास्ततः ॥८६॥ प्रत्याख्याता तैरपि ततस्तया विमलसं मुखं भणितम् । न खलु जीविष्याम्यहं ततो मां मुञ्चत भूमौ ॥८६॥ हकारयत स्वजनजनं क्षमयामो येन, तेन तथा कृत्वा । भणिता सा वं संप्रति निन्द कर्माण्यशुभानि ॥७॥ तया भणितं प्रियतम ! कृतानि बहूनि पापकर्माणि । किन्तु निघणकर्म मया महत् कृतमेकम् ॥८॥ निर्भाग्यशेखरया मोहग्रह गृहीतगाढ हृदयया । अविवेकतरलितया रागान्धया निहीनया ! ८९॥ स्त्रीजनसुलभाग्रस्तया तदाऽलीकमप्यालम् । प्रत्राजिकामुखेन महासत्या धनश्रियाः ॥१०॥ उत्तमकुलजाताया उत्तमसत्त्वायाः क्षान्तियुक्तायाः । शशिलेखाया इव निष्कलङ्कमनोवचनकायायाः॥९१॥ प्रीतिविच्छेदार्थ तब सदा तदनुरक्तचित्तस्य । आरोपितं मया यत्तदद्यापि शल्यति हृदये ॥ ९२ ।। इति श्रुत्वा विमल: पश्चात्तापेन चिन्तयति हा धिक् । मम कर्णदुर्बलत्वमकार्यकारित्वं तथा च ॥९३॥ अहह ! अविवेकप्रसरो हा धिक्तथा मम भागधेया!नि । तथा मम नीतिकुशलता च क्षीणेवेदानीम् ॥१४॥ येनानार्येण मया तदा प्रवाजिकाकृतप्रबन्धम् । श्रुत्वा सहसैव प्रस्थापिता कुलगृहं दयिता ॥९५॥ तस्मादद्यापि मम नूनं किञ्चिदपि पुण्यस्थ विलसितमस्ति । यत्कथित एतया सद्भावो मरणकालेऽपि॥९॥ इति चिन्तयित्वा शीघ्रं धनश्रीपैतृकगृहे संचलितः । तस्या आनयनार्थं विमलः प्राप्तश्च शीघ्रमपि ॥९७॥