Supasnahachariyam Part 03

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 145

५६४
सुपासनाह-चरिअम्मितीइ इमं आभरणं अपिज्जसु निच्छएण गंतूग । साहिज्जसु जहदिळे मज्झ पसायं विहेऊण ॥३०॥ एएहिं अवयवेहि सममेव चियाए जलियजलणाए । अप्पाणयहं खिविउं पियाए मग्गेण गच्छिस्सं ॥३१॥ खमियव्वं मह सव्वं तुमए तह मज्झ सयणबग्गस्स । कहियब्बो बुत्ततो एसो मह खामणाए समं ॥३२॥ सत्याहिवेण भणियं लोयव्यवहारधम्मवज्झमिणं । जं महिलाए सद्धिं जलणपवसं समायरसि ॥३३॥ महिला पुरिसेण समं मरेइ इय ताव लोयववहारो । भणियं मएवि नेहो पायं पुरिसाण नो जम्हा ॥३४॥ छुहियाण भोयणम्भिव राओ रमणीसु होइ पुरिसाण । नेहो पुण विरलाणं जो मरणतेवि निवडइ ॥३५॥ तण्हाणुगया बप्पीहयावि बहुसो पियं पिय विति । इच्चाइ पलविऊण रक्ष्यचियाए लहु पविटो ॥३६॥ सह महिलावयवेहिं मरिऊणं वंतरो अहं जाओ । कीलतो इह पत्तो सत्याहिबईवि सकलत्तो ॥३७॥ तस्स य कलत्तवच्छत्थलम्मि रयणावली निया दिट्ठा । तसणेण नाणोवओगओ जाणियं झत्ति ॥३८॥ पुबुत्तं सव्वंपि हु हरिया रयणावली मए कुमर ! । काऊण मोररूवं तो हरिसो मज्झ संजाओ॥३९॥ जइ पत्तियह न मज्झं ता इत्तो केवलीवि चिठेइ । उज्जाणअवरभागे सहयारतरुस्स हेडम्मि ॥४०॥ तं पुच्छह मह चरियं तो कुमरो कण्हमित्तपरिकलिओ । सकलत्तपुरिसजुत्तो गहियमऊरो तहिं पत्तो ॥ वंदेवि केवलिं सो उवविठ्ठो समुचियम्मि ठाणम्मि । तो पत्थावे कुमरो पुच्छइ तं केवलिं एवं ॥४२॥ भयवं ! एस स मऊरो पुत्वभवं केरिसो कहिं हुंतो। कि विहियं सुहमसुहं साहसु पसिऊण मह इन्हेिं ।
भणित इदं मया स रत्नपुरे रत्नसंचयः श्रेष्ठी । तद्भार्या देवश्रीर्जनन्येतस्या रमण्याः ॥२९॥ तस्या इदमाभरणमर्पय निश्चयेन गत्वा । कथय यथादृष्ट माय प्रसादं विधाय ॥३०॥ एतैरवयवैः सममेव चितायां ज्वलितज्वलनायाम् । आत्मानमहं क्षिप्त्वा प्रियाया मार्गेण गमिष्यामि ॥२१॥ क्षमितव्यं मम सर्वं त्वया तथा मम स्वजनवर्गाय । कथयितव्यो वृत्तान्त एष मम क्षामणया समम् ॥३२॥ सार्थाधिपेन भाणतं लोकव्यवहारधर्मवाद्यमिदम् । यद् महिलया साधं ज्वलनप्रवेशं समाचरसि ॥३३॥ महिला पुरुषेण समं म्रियत इति तावल्लोकव्यवहारः । भणितं मयापि स्नेहः प्रायः पुरुषाणां नो यस्मात् ॥ क्षुधितानां भोजन इघ रागो रमणीषु भवति पुरुषाणाम् । स्नेहः पुनर्विरलानां यो मरणान्तेऽपि निर्वर्तते ॥३५॥ तृष्णानुगता बप्पीहा अपि बहुशः प्रियं प्रियं ब्रुवन्ति । इत्यादि प्रलप्य रचितचितायां लघु प्रविष्टः ॥३६॥ सह महिलावयवैर्मृत्वा व्यन्तरोऽहं जातः । क्रीडनिह प्राप्तः सार्थाधिपतिरपि सकलत्रः ॥३७॥ तस्य च कलत्रवक्षःस्थले रत्नावली निजा दृष्टा । तदर्शनेन ज्ञानोपयोगतो ज्ञातं झटिति ॥३८॥ पूर्वोक्तं सर्वमपि हि हृता रत्नावली मया कुमार ! । कृत्वा मयूररूपं ततो हो मम संजातः ॥३९॥ यदि प्रतीया न मां तदेतः केवल्यपि तिष्ठति । उद्यानावरभागे सहकारतरोरधः ॥४०॥ तं पृच्छत मम चरितं ततः कुमारः कृष्णमित्त्रपरिकलितः । सकलत्रपुरुषयुक्तो गृहीतमयूरस्तत्र प्राप्तः ॥४१॥ वन्दित्वा केवलिनं स उपविष्टः समुचितस्थाने । ततः प्रस्तावे कुमारः पृच्छति तं केवलिनमेवम् ॥४२॥ भगवन् ! एष स मयूरः पूर्वभवे कीदृशः कुत्राभूत् । किं विहितं शुभमशुभं कथय प्रसद्य ममेदानीम् ॥४३॥