Supasnahachariyam Part 03

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 144

कण्ह कहा।
रयणीए चरिमजामम्मि कहवि एमेव जग्गियम्मि मए । नो सा दिट्ठा निउणं सव्वस्थ गवेसियावितहिं ।। तो चिंतियं मए इय जइ सा पच्छामुहा गया वलिउं । पियराइं सुमरेउं तो तीए न सुंदरं विहियं ॥१६॥ मग्गम्मि दुदृसत्ता हणिहंति इमं विचिंतिऊण मए । अरुणोदयवेलाए तप्पयति नियंतेण ॥१७॥ अइसिग्धवग्यपयपंतिदसणा जाणियं जहा हणिया । वग्घेण निग्घिणेणं मह भजा तो गओ सत्थे ॥१८॥ सत्थाहिवस्त कहिउं तं वुत्तंतं इमं च सो भणिओ । जाब अहं तस्सुद्धिं लहेमि ता इत्थ ठाएह ॥१९॥ तेणवि तं पडिवन्न दिन्ना य सहाइणो पवरसुहडा । तो तेहिं सह गएणं वग्यो दिट्टो मए सुत्तो ॥२०॥ तह वालाबाहुजुयं वरंगुलीयं सकडगकेऊरं । उत्तत्तकणयसंकलियकलियमह तीए नुउरजुयं ॥२१॥ रयणावली य एसा दिहा तस्सेव संनिहाणम्मि । तो हकिओ मए सो तित्तो तप्पिसियमसिऊण ॥२२॥ रेरे लिट्टिय ! लोट्टसि अज्जवि धरणीए निहणि बालं। तुह पिट्टाओ कड्डेमि नूण कंदोट्टदलनयणिं ॥२३॥ तमसुयपुव्वं वयण सुणिउं वग्यो समुढिओ झत्ति । फोडतो इव बंभंडमंडवं गज्जियरवेण ॥२४॥ कंपावितो य अतुच्छपुच्छअच्छोडणाहिं भूवीठं । सजियकमो कमेणं कयंतकप्पो गरुयदप्पो ॥२५॥ पडिओ मज्झुवरि तो मएवि तिक्खयरखयरकीलेण । वामकरग्गठिएणं विद्धा जीहा सउदृउडा ॥२६॥ दाहिणकरहियाए छुरियाए आहओ य सो उयरे । तो तक्खणेण मुक्को पाणेहि सो, इओ य मए ॥२७॥ बालादेहावयवे गहिऊणं कडगकुंडलाइंपि । खुरधरियवग्यदेहो पत्तो सत्याहिवसमीवं ॥२८॥ भणिओ इमं मए सो रयणउरे रयणसंचओ सिट्ठी। तन्मज्जा देवसिरी जणणी एईए रमणीए ॥२९॥
रजन्यां चरमयामे कथमप्येवमेव जागृतेन मया । नो सा दृष्टा निपुणं सर्वत्र गवेषितापि तत्र ॥१५॥ ततश्चिन्तितं मयेति यदि सा पश्चान्मुखा गता वलित्वा । पितरौ स्मृत्वा ततस्तया न सुन्दरं विहितम् ॥१६॥ मार्गे दुष्टसत्त्वा हनियन्तीमां विचिन्त्य मया । अरुणोदयवेलायां तत्पदपड्रिं पश्यता ॥१७॥ अतिशीघ्रव्याघ्रपदपतिदर्शनाज्ज्ञातं यथा हता । व्याघ्रण निघूणेन मम भार्या ततो गतः सार्थे ॥१८॥ सार्थाधिपाय कथयित्वा तं वृत्तान्तमिदं च स भणितः । यावदहं तच्छुद्धिं लभे तावदत्र तिष्ठ ॥१९॥ तेनापि तत् प्रतिपन्नं दत्ताश्च सहायाः प्रवरसुभटाः । ततस्तैः सह गतेन व्याघ्रो दृष्टो मया सुप्तः ॥२०॥ तथा बालाबाहुयुगं वराङ्गुलीयं सकटककेयूरम् । उत्तप्तकनकशृङ्खलाकलितमथ तस्या नूपुरयुगम् ॥२१॥ रत्नावली चैषा दृष्टा तस्यैव संनिधाने । ततः शब्दितो मया स तृप्तस्तत्पिशितमशित्वा ॥२२॥ रेरे लम्पट ! लोठस्यद्यापि धरण्यां निहत्य बालाम् । तवोदरात्कृषामि नूनमुत्पलदलनयनाम् ॥२३॥ तदश्रुतपूर्व वचनं श्रुत्वा व्याघ्रः समुत्थितो झटिति । स्फोटयन्निव ब्रह्माण्डमण्डपं गर्जितरवेण ॥२४॥ कम्पयंश्चातुच्छपुच्छाच्छोटनाभिभूपीठम् । सज्जितक्रमः क्रमेण कृतान्तकल्पो गुरुदर्पः ॥२५॥ पतितो ममोपरि ततो मयापि तीक्ष्णतरखादरकालेन । वामकराग्रस्थितेन विद्धा जिहा सौष्ठपुटा ॥२६॥ दक्षिणकरस्थितया क्षुरिकयाऽऽहतश्च स उदरे । ततस्तत्क्षणेन मुक्तः प्राणैः सः, इतश्च मया ॥२७॥ बालादेहावयवान् गृहीत्वा कटक कुण्डलाद्यपि । क्षुरधृतव्याघ्रदेहः प्राप्तः सार्थाधिपसमीपम् ॥२८॥