Supasnahachariyam Part 03

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 125

५७४
सुपासनाह-चरिअम्मि--- अह केणड देणं सुरिंदवयणं निसामियं एयं । चालिज्जइ न सुरेहिं संखो देसावगासाओ ॥७॥ तं सोउ संपत्तो कुमारभवणस्स दारदेसम्मि ! अवहरइ तस्स भज्ज रुयमाणि गरुयधाहाहिं ॥७१॥ जह निणइ सो कुमरो सागिय ! मं रक्ख रक्ख निज्जति । केणवि अहम्मिएणं तं सुणि चिंतए कुमरो॥ कस्सेसा किल भज्जा कस्स व तणओ सहोयरा करत । इच्चाइभावणाए अप्पगमपेण भावेइ ॥७३॥ एक्कोन्य जिणाइटो इटोगिहाण निवणहेऊ । धम्मोचिय संसारे सरणं ताणं च जीवाण ||७४।। इय भावंतास तो जाओ कोलाहलो बहिं बहुओ। हण-हण-हणत्तिमयो बहुबलकलियाण सत्तण ॥ तेहि बिलुपमाणं अकंइतं च परियणं सोउं । भावेइ भावियप्पा भवभयमीओ सुणिच इ॥७६।। एयाणमहं नाहो एए गह सेक्यत्ति जा बुद्धी । अभिमाणमित्ताजाणिया केवलालमिह किलेलो य ॥७७॥ एस मह सयणगो एए सत्तू कुबुद्धी मह एसा । नहि सयणो य परो वा पसाहओ होइ सुगईए ॥७८॥ एशोधिय जिमधल्यो साहइ सुरिद्धिसिद्धिसुवाई। ता तत्थचिय जत्तो कायचो कि वियप्पेण?॥ इय चितिऊण निचलसमाहिमाविसइ संखमरबरो । तो देवो तमा नाऊणं होइ पच्चरखो ।।८०॥ भगइ महायस! ते चिय धनो धीराण धुरि तुमं चेव । देवेहिवि जस्स मणो न चइज्जइ नियपइन्नाओ । सग्गंगणासणाहो सुराण नाहोवि तुज्झ गुणगहणा । अप्पाणं सकयत्थं मन्नाइ मन्ने तिहुयणेवि ॥८२॥ तं चिय धीरो सद्धम्मतप्परो तं च भुवणमाणिकं । ता मग्गसु किंपि वरं तुट्टो हं तुज्झ चरिएहिं ।।८३॥ पभणइ संखकुमारो कि मह कज्जं वरेण अन्नेण । तुम्हाण देसणं चिय वरं बरो सरउ अन्मेण ॥८४॥
अथ केनचिवेन सुरेन्द्रवचनं निशमितमेतत् । चाल्यते न सुरैः शङ्खो देशावकाशात् ॥७॥ तत् श्रुत्वा संघाप्तः कुमारभवनस्य द्वारदेशे । अपहरति तस्य भायां रुदतीं गुर्वाक्रन्दैः ॥७१।। यथा शृणोति स कुमारः स्वामिन्मां रक्ष रक्ष नीयमानाम् । केनाप्यधार्मिकेण तत् श्रुत्वा चिन्तयति कुमारः ॥ कस्यैषा किल भार्या कस्य वा तनयः सहोदराः कस्य । इत्यादिभावनयाऽऽत्मानमात्मना भावयति ॥७३॥ एकोऽत्र जिनादिष्ट इष्टोऽनिष्टानां निष्ठापनहेतुः । धर्म एव संसारे शरणं त्राणं च जीवानाम् ॥७४।। इति भावयतस्ततो जातः कोलाहलो बहिर्बहुः । जहि-जहि-जहीतिगर्भो बहुबलकलितानां शत्रूणाम् ॥७॥ तैरपि लुप्यमानमाक्रन्दन्तं च परिजनं श्रुत्वा । भावयति भावितात्मा भवभयभीतो मुनिरिवेदम् ॥७६॥ एतेषामहं नाथ एते मम सेवका इति या बुद्धिः । अभिमानमात्रजनिता केवलमलमिह क्लेशश्च ॥७७॥ एष मम स्वजनवर्ग एते शत्रवः कुबुद्धिर्ममैषा । नहि स्वजनश्च परो वा प्रसायको भवति सुगतेः ॥७॥ एक एव जिनधर्मः साधयति सुरद्धिसिद्धिसौख्यानि । तस्मात्तत्रैव यत्नः कर्तव्यः किं विकल्पेन ? ॥७९॥ इति चिन्तयित्वा निश्चलसमाधिमाविशति शंखकुमारवरः । ततो देवस्तद्भावं ज्ञात्वा भवति प्रत्यक्षः ॥८॥ भगति महायशः ! त्वमेव धन्यो धीराणां धुरि त्वमेव । देवैरपि यस्य मनो न त्याज्यते निजंप्रतिज्ञातः ॥८१॥ स्वर्गाङ्गनासनाथः सुराणां नाथोऽपि तव गुणग्रहणात् । आत्मानं स्वकृतार्थ मन्यते मन्ये त्रिभुवनेऽपि ॥२॥ त्वमेव धीरः सद्धर्मतत्परस्त्वं च भुवनमाणिक्यम् । तस्मान्मार्गय कमपि वरं तुष्टोऽहं तव चरितैः ॥८३॥