Supasnahachariyam Part 03

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 134

सढकहा ।
५८३
तो परिसतो सुत्तो संवलयं संठवेवि ऊसीसे । जा चिट्ठा चिततो कत्थाहं जामि गयपुन्नो ? || १४ || नव अथ कोवि बंधू नय सुयणो नेय मित्तवग्गो य । सुन्ना सव्वाउ दिसा विश्वविउत्ताण जं भणियं ॥ विणु विहविहिं दारिदिअह सुन्नउ सब्बु दिसिचक्कु । धरणीयलि सुहिसंकुलिवि भणइ न कुत्रि पिउ तक्कु ॥ चितं तर्हि वियंभियं जिंभियाहिं मुहकुहरे । तम्मि पविद्धं सहसा तस्स तओ चिंचिणीए फलं ॥ तो सो तोसवसेणं सउणोति मुणेवि चितए तुट्टो | कह मुहपसारणं मह कह चिंचाए फलपवेसो ? || ता नूणं मह होही को अच्वो अकंडओ चेव । गुरुलाभो जा एवं चितइ ता उत्तरदिसाओ ॥ १९ ॥ आगच्छतं पिच्छइ सियवसणधरं पलंबकरं । कयकणयपायापाय पंकयं पंकयदलच्छं ||२०|| तं दट्ठे सोचित नूणं विणयारिहो इमो पुरिसो । 'विणओ आहवइ सिरि' इय मुणिवयणं सरेऊण || अन्भुट्ठइ तो सहसा ससणेहं सागयंति भणमाणो । चिरदिट्ठवल्लहस्सवभिमुहं सो जाइ वेगेण ||२२|| गंतुं तच्चरणे सो नमिऊण पमज्जए य पडएण । तप्पाणिपंकयं नियकरम्मि काउं समाणेइ ||२३|| चिचावलच्छा सत्थरे तो निवेसिडं तस्स । सोएइ चरणकमलं नएण विस्सामणं कुणइ ||२४|| ते पुरिसे पुट्ठो कत्थ तुमं को सि कत्थ संचलिओ ? । केण व पओयणेण सो साहइ तस्स तो एवं ॥ इहनयर सिट्टितणओ सावयकुलसंभवो विहवहीणो । जाओ जणयम्मि मए सिट्ठिपयाओवि तो भट्टो ॥ २६ ॥ सयणेहिं परिभूओ अत्थोवज्जणकएण चलिओ हैं । पुरपरिसरसरणपरिस्तमेवि आवाहिउँ बाढं ||२७|| वसंत इत्थततं पत्तो दिट्ठिगोयरे मज्झ । सो भणइ मए दिट्ठे दालिदजलंजलि दे ||२८||
1
ततः परिश्रान्तः सुप्तः शम्बलं संस्थाप्योच्छीर्षे । यावत्तिष्ठति चिन्तयन् क्वाहं यामि गतपुण्यः ? ॥ १४ ॥ नैवास्ति कोऽपि बन्धुर्न च स्वजनो नैव मित्त्रवर्गश्च । शून्याः सर्वा दिशो विभववियुक्तानां यद् भणितम् || विना विभवैदरिद्रस्य शून्यं सर्वं दिक्चक्रम् । धरणीतले सुहृत्संकुलेऽपि भणति न कोऽपि पिबतक्रम् ॥ १६॥ इति चिन्तयतस्तत्र विजृम्मितं जृम्भाभिर्मुखकुहरे । तस्मिन्प्रविष्टं सहसा तस्य ततश्चिञ्चिन्याः फलम् ॥१७॥ ततः स तोषवशेन शकुन इति ज्ञात्वा चिन्तयति तुष्टः । कथं मुखप्रसारणं मम कथं चिञ्चाफलप्रवेशः १ ॥ १८॥ तस्मान्नूनं मम भविष्यति कोऽप्यपूर्वोऽकाण्डत एव । गुरुलाभो यावदेवं चिन्तयति तावदुत्तरदिशः ॥ १९॥ आगच्छन्तं पश्यति सितवसनधरं प्रलम्बकरम् । कृतकनकपादुकापादपङ्कजं पङ्कजदलाक्षम् ॥२०॥
तं दृष्ट्वा स चिन्तयति नूनं विनयार्होऽयं पुरुषः । ' विनय आहूयते श्रियम् इति मुनिवचनं स्मृत्वा ॥२१॥ अभ्युत्तिष्ठति ततः सहसा सस्नेहं स्वागतमिति भणन् । चिरदृष्टवल्लभस्येवाभिमुखं से याति वेगेन ॥ २२॥ गत्वा तच्चरणान् स नत्वा प्रमार्ष्टि च पटेन । तत्पाणिपङ्कजं निजकरे कृत्वा समानयति ॥ २३ ॥ चिञ्चाबहलच्छाये स्रस्तरे ततो निवेश्य तस्य । शोचयति चरणकमलं नयेन विश्रामणां करोति ॥ २४ ॥ तेन पुरुषेण पृष्टः क्व त्वं कोऽसि कुत्र संचलितः ? । केन वा प्रयोजनेन स कथयति तस्य तत एवम् ॥ २५॥ इहनगरश्रेष्ठितनयः श्रावककुलसंभवो विभवहीनः । जातो जनके मृते श्रेष्ठिपदादपि ततो भ्रष्टः ||२६|| स्वजनैः परिभूतोऽर्थोपार्जनकृते चलितोऽहम् । पुरपरिसरसरणपरिश्रमेऽप्याबाध्य बाढम् ||२७||