Supasnahachariyam Part 03

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 126

संखकहा ।
तो सो तोसेण सुरो सरोयदलदहलोयण कुमरं । भणइ महायस ! तहवि हु देवाणं दंसणममोहं ॥ ८५ ॥ होइ, तओ तुह एसो होउ बरो जो तए सकरुणाए । दिट्ठो दिट्ठीए खणं सो खलु रोगेहि मुच्चेही ॥८६॥ इ. भणि सहाणं जाइ सुरो दिणयरस्स उदयस्मि । पडिपुननियमअवही विहीए सिज्जं तओ मो || कुमरो आवस्यकरिओ किरियाकलापकलियाण । साहूण जाइ पासे वंदइ ते परमविणण ॥ ८८ ॥ Pages समयसारं तमणियंणुटुए जहासत्ति । अह अन्नया नरिंदो तज्जणओ पीडिओ सहसा ॥ ८९ ॥ असूवेणा पचखाओ य सव्वविज्जेहिं । हक्कारावर कुमरं भणइ जहा वच्छ ! मह इहि ॥ ९० ॥
समओ मरणस्स ता तुमं संपयं पयानाहो । इह भणिए तो कुमरो सरेइ सुरदिनमणषिओ ॥ ९१ ॥ करुणारं चियाए नियदिहीए पलोयए देहं । जणयस्स ताव सहसा हिमंत्र रविकिरणतावहये ||१२||
मूलं देहे निस्संदेहं तओ भइ राया । जाओ निरामओ हं दिट्ठो दिट्ठीए तुह कच्छ ! ॥९३॥ एमेवमओ तो सामुन्नविवज्जिओ इयाणि तु । तुहमा हिज्जवसेणं संपइ साहेमि नियकज्जं ॥ ९४ ॥ मुंच ममं जेणाहं करेमि सुगुरूण पायसूलम्मि । संजममुयारचित्तो होऊण धरेसु रज्जभरं ||१५|| जालि कुमरो किंचित्र काही पच्चत्तरं तओ राया । धरिडं तं बाहाए वि सीहासणे पणओ ॥ ९६ ॥ सामंताई लोओ भणिओ जह नमह संखरायस्स । पयपंकयमिहि जं सामी तुम्हाण-एस नियो ॥९७॥ इयवि तह विहिए सीहोव्व करिंदगुरुघडाणुवरिं । निक्म हिगुहाओ विकमराया महिद्दीए ॥
५७५
प्रभणति शंखकुमारः किं मम कार्यं वरेणान्येन । युष्माकं दर्शनमेव वरं वरः सरत्वन्येन ॥ ८४ ॥ ततः स तोषेण सुरः सरोजदलदीवलोचनं कुमारम् । भणति महायशः ! तथापि हि देवानां दर्शनसमोत्रम् || भवति, ततस्तवैष भवतु वरो यस्त्वया सकरुणया । दृष्टो दृष्ट्या क्षण स खलु रोगैमक्ष्यते ॥८६॥ इति भणित्वा स्वस्थानं याति सुरो दिनकरस्योदये । परिपूर्णनियमावधिर्विधिना शय्यां ततो मुक्त्वा ॥८७॥ कुमारः कृतावश्यकक्रियः क्रियाकलापकलितानाम् । साधूनां याति पार्श्वे वन्दते तान् परमविनयेन ॥८८॥ शृणोति समयसारं तद्भणितमनुतिष्ठति यथाशक्ति । अथान्यदा नरेन्द्रस्तज्जनकः पीडितः सहसा ||८९ ॥ अतिशूलवेदनया प्रत्याख्यातश्च सर्ववैद्यैः । हक्कारयति कुमारं भणति यथा वत्स ! ममेदानीम् ॥९०॥ वर्तते समयो मरणस्य तस्मात्त्वं सांप्रतं प्रजानाथः । इति भणिते ततः कुमारः स्मरति सुरदत्ताज्ञामितः ॥ ९१ ॥ करुणाभराञ्चितया निजदृष्ट्या प्रलोकते देहम् । जनकस्य तावत्सहसा हिममिव रविकिरणतापहतम् ||१२|| नष्टं शूलं देहे निस्संदेहं ततो रुणति राजा | जातो निरामयोऽहं दृष्टो दृष्ट्या तव वत्स ! ॥९३॥ एवमेव मृतोऽभविष्यं श्रामण्यविवर्जित इदानीं तु । त्वत्साहाय्यवशेन संप्रति साधयामि निजकार्यम् ॥ ९४ ॥ मुञ्च मां येनाहं करोमि सुगुरूणां पादमूले । संयममुदारचित्तो भूत्वा घर राज्यभरम् ॥९५|| यावत्किल कुमारः किञ्चिदपि करिष्यति प्रत्युत्तरं ततो राजा । धृत्वा तं बाहौ स्थापयित्वा सिंहासने प्रणतः ॥ सामन्तादिलोंको भणितो यथा नमत शङ्खराजाय । पदपङ्कजमिदानीं यत्स्वामी युष्माकमेष नृपः ||१७|| इति तैरपि तथा विहिते सिंह इव करीन्द्रगुरुघटानामुपरि । निष्क्रामति गृहगुहातो विक्रमराजो महद्ध ॥९८॥