Supasnahachariyam Part 03

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 109

५५८
सुपासनाह-चरिअम्मिवोसिरइ काइयाई अपमज्जियथंडिलम्मि ठाएइ । काउस्सग्गेण तहा कंड्यइ पमज्जिर नेय ॥४४॥ तो कुलधरो निसेहइ मा मा दुप्पणिहियत्तणं कुणसु । सामइए अइयारो होइ कुणंतस्स तुह एवं ॥४५॥
अनिरिक्खियापमज्जियथंडिल्ले ठाणमाइ सेवंतो। हिंसाभावेवि न सो कडसामइओ पमायाओ ॥४६॥ • सो भणइ किं करेमी तक्काले सुमरई न मे किंपि । पडिलेहणाइ तो सं बंधव ! पेहेसि मह छिटुं ॥४७॥ तो कुलधरो उविक्खइ तहवि हु सामाइयस्स गहणम्मि । न य सो चयइ पयत्तं मुणिऊण फलं इमस्स तओ॥ दुप्पणिहियकाएणं करेइ सामाइयं तहवि एसो । इय सइशारं काउं सामइयं सो दिवं पत्तो ॥४९॥ अप्पडिओ य जाओ इयरो सामाइयं निरइयारं । पालेउं पज्जते अणसणविहिणा मरेऊण ॥५०॥ सोहम्मे उववमो हरिसामाणियसुरो सरेऊण । नियमित्तं संपत्तो तस्स सयासे तहिं चेव ॥५१॥ सो तं पिच्छिय पुच्छइ को सि तुम, सो भणेइ तुह मित्तं । सो हं कुलधरनामा अवहिन्नाणेण सो मुणिउं । सव्वं नियवृत्तंतं तो झूरइ तस्स पासिउं रिद्धिं । हद्धी मज्झ पमाओ फलिओ एयस्स अपमाओ ॥५३॥ सरिसेहिं सम्मत्तं पडिवनं देसविरइरयणं च । एगगुरुणो समीवे तहवि हु इय अंतरं जायं ॥५४॥ इच्चाइ झूरिऊणं पभणइ बंधव ! तया मए तुज्झ । उवएसामयपाणं न कयं कनेवि मूढेण ॥५५।। तसो चविउ दोनिवि महाविदेहम्मि संजमं पप्प । संपावियवरनाणा ते सिज्झिस्संति तइयभवे ॥५६॥
॥ इति सामायिकवते तृतीयातिचारविपाके सामलकथानकं समाप्तम् ॥
अथ कालेन प्रमाद्यति सामायिके श्यामलः कुकर्मवशात् । अप्रतिलेखिताप्रमार्जितेऽपि स्थाने निषीदति ॥ व्युत्सृजति कायिक्याचप्रमार्जितस्थण्डिले तिष्ठति । कायोत्सर्गेण तथा कण्डूयति प्रमाज्यं नैव ॥४४॥ ततः कुलधरो निषेधति मा मा दुष्प्रणिहितं कुरु । सामायिकेऽतिचारो भवति कुर्वतस्तवैवम् ॥४५॥ अनिरीक्षिताप्रमार्जितस्थण्डिले स्थानादि सेवमानः । हिंसाभावेऽपि न स कृतसामायिकः प्रमादात् ॥४६॥ स भणति किं करोमि तत्काले स्मयते न मया किमपि । प्रतिलेखनादि ततस्त्वं बान्धव ! प्रेक्षसे मम च्छिद्रम् ॥ ततः कुलधर उपेक्षते तथापि हि सामायिकस्य ग्रहणे । न च स त्यजति प्रयत्नं ज्ञात्वा फलमस्य ततः ॥ दुष्पणिहितकायेन करोति सामायिकं तथाप्येषः । इति सातिचारं कृत्वा सामायिकं स दिवं प्राप्तः ॥४९॥ अल्पकिंश्च जात इतरः सामायिकं निरतिचारम् । पालयित्वा पर्यन्तेऽनशन विधिना मृत्वा ॥५०॥ सौधर्म उपपन्नो हरिसामानिकसुरः स्मृत्वा । निजमिस्त्रं संप्राप्तस्तस्य सकाशे. तत्रैव ॥५१॥ स तं दृष्ट्वा पृच्छति कोऽसि त्वं, स भणति मित्त्रम् । सोऽहं कुलधरनामाऽवधिज्ञानेन स ज्ञात्वा ॥५२॥ सर्व निजवृत्तान्तं ततः खिद्यते तस्य दृष्टा ऋद्धिम् । हा धिग् मम प्रमादः फलित एतस्याप्रमादः ॥५३॥ सदृशाभ्यां सम्यक्त्वं प्रतिपन्नं देशविरतिरत्नं च । एकगुरोः समीपे तथापि खल्वित्यन्तरं जातम् ॥१४॥ इत्यादि खित्वा प्रभणति बान्धव ! तदा मया तव । उपदेशामृतपानं न कृतं कर्णेऽपि मूढेन ॥१६॥ ततश्च्युत्वा द्वावपि महाविदेहे संयमं प्राप्य । संप्राप्तवरज्ञानौ तौ सेत्स्यतस्तृतीयभवे ॥५६॥