Supasnahachariyam Part 03

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 54

दत्तकहा ।
५०३
खुद्ध सव्वजो परिभमइ पुरम्म गोउरदुवारे । दिज्जंति कवाडाई कुटुवरि भडा ठविज्जति ॥ किं परचक्काउ भयं सचक्कओ वा दुहावि भयमहवा । नरवइणो वा किंचिवि जायं अहिमरकयमणि ? || तो तेणं परिकहियं सवणदुवारम्मि तरस जह इत्थ । निवसइ राया पुरिसोत्तमोत्ति भुवणत्तयपसिद्धो ॥ एक्कुच्चि तस्स ओ अरिमल्लो नाम मयणसमरूवो । सो सुत्तो वामहरे अहिणा दुट्टेण दट्ठोत्ति ॥ ६० ॥ तो तस पियमा पुरिए धात्रिओ परियणोवि । जाव पलोयइ सव्वं ता सप्पो कत्थवि पलाणो ॥ इय कुमरवइयरं निसुणिऊण रायावि तत्थ संपत्तो । दीहरनिदपसुत्तंव पिच्छिउं नियसुयं सहसा ||६२ || मुच्छानिमीलियच्छो लुढिओ पुढवीए गाढकुंदउन् । नियसुयपाणवहारिस्स पिट्टिणुधावणनिमित्तं ॥ अवरोहकामिणीओ निवस कुमरस्स उवरि पडियाओ । रोयंति य अइकरुणं पुरपउर जणोवि सव्वत्तो || हकारिज्जति नदिदिविदारगा अमचेहि । तेवि नियमतत्ते आगंतुं संपउज्जेति ॥ ६५ ॥ यथेोवि विसेसो विसस्स निग्घायणे हवइ कोवि । रायावि कहवि सत्थों जाओ जलवाउदाणेण ॥
सचिवाइजणं जइ कहवि विरूवयं कुमारस्स । संपज्जिस्सइवस्सं तो चियकट्टेण पढमेण ||६७|| होrate मए, अणुमन्नह एस निच्छओ मज्झ । इय सोउं पउरजणो संभंतो एवमायर || ६८ ॥ अह रायावि हु पण इमं घोसावए नयरे । जो जीवावए कुमरं तस्सद्धं देमि रज्जस्स ।। ६९ ।। सोउं सहदेव विमलं पभणेइ कुणसु उवयारं । मणिमोहलिउं छंटसु कुमरं, उज्जीवए जेण ॥ ७० ॥
तथा पुरारक्षकं च संनद्धसुभटसहितं भ्रमन्तमितश्च । विमलेन कोऽपि नरः पृष्टो भोः कथय कथमत्र ॥५६॥ क्षुब्धः सर्वोऽपि जनः परिभ्रमति पुरे गोपुरद्वारे । दीयन्ते कपाटानि दुर्गोपरि भटाः स्थाप्यन्ते ? ॥ ५७ ॥ किं परचक्राद् भयं स्वचक्रतो वा द्विधापि भयमथवा । नरपतर्वा किञ्चिदपि जातमभिमरकृतमनिष्टम् १ ॥१८॥ ततस्तेन परिकथितं श्रवणद्वारे तस्य यथाऽत्र । निवसति राजा पुरुषोत्तम इति भुवनत्रयप्रसिद्धः ||१९|| एक एव तस्य सुतोऽरिमल्लो नाम मदनसमरूपः । स सुप्तो वासगृहेऽहिना दुष्टेन दष्ट इति ॥ ६० ॥ ततस्तस्य प्रियतमया पूत्कृते धावित: परिजनोऽपि । यावत्प्रलोकते सर्वं तावत्सर्पः क्वापि पलायितः ॥ ६१॥ इति कुमारव्यतिकरं श्रुत्वा राजापि तत्र संप्राप्तः । दीर्घनिद्राप्रसुतामिव दृष्ट्रा निजसुतं सहसा ॥ ६२ ॥ मूर्च्छानिमीलिताक्षो लुठितः पृथिव्यां गाढानुगत इव । निजसुतप्राणापहारिणः पृष्ठेऽनुधावननिमित्तम् ॥ अवरोधकामिन्यो नृपस्य कुमारस्योपरि पतिताः । रुदन्ति चातिकरुणं पुरप्रचुरजनोऽपि सर्वतः ॥ ६४ ॥ हक्कार्यन्ते नरेन्द्रवृन्दवृन्दारका अमात्यैः । तेऽपि निजमन्त्रतन्त्राण्यागत्य संप्रयुञ्जते ॥ ६५ ॥ न च स्तोकोऽपि विशेषो विषस्य निर्घातने भवति कोऽपि । राजापि कथमपि स्वस्थ जातो जलवायुदानेन || प्रमणति सचिवादिजनं यदि कथमपि विरूपं कुमारस्य । संपत्स्यतेऽवश्यं ततश्चिता काष्ठेन प्रथमेन ॥६७॥ भवितव्यमस्य मया, अनुमन्यध्वमेष निश्चयो मम । इति श्रुत्वा पैौरजनः संभ्रान्त एवमाचरति ॥ ६८ ॥ अथ राजापि हि पटहमुखेन घोषयतींद नगरे । यो जीवयति कुमारं तस्मा अर्ध ददामि राज्यस्य ॥ ६९ ॥
१ ख. कुविउ ।