________________
રાવણ, કૌર, ધવલ શેઠ એવા અનેક વૈભવશાળીઓ થઈ ગયા. સુખનાં સાધનોના ગંજ ખડકાયા હતાં, પણ એ સાધનેએ સુખ ન આપ્યું એ દિવા જેવી હકીકત છે.
સુખી દેખાવું અને સુખી હેવું એમાં ઘણું જ અંતર છે. છતાં પરાધિન એવાં પણ સુખનાં સાધનો કોને મળે ? જેનું પુણ્ય હેય તેને જ ને? જુઓઃ
વ્યક્તિ અને વસ્તુ બન્ને હોવા છતાં, તે એને જ મળે કે પુણ્યરૂપી કનેકશન હોય એ ભુલવા જેવું નથી. ઘેર બેઠે લાઈટને પ્રકાશ, પંખાની હવા, પાણી વગેરે દૂર હોવા છતાં સ્વીચ દબાવવાથી તુત મળી જાય છે, એનું કારણ વચમાં કનેકશન છે. એ ન્યાયે વસ્તુ કરતાં પણ કનેકશનની જરૂરીઆત પર ભાર મુકવો જોઈએ, એક બાજુ દુકાળ છે, સામી બાજુએ સુકાળ છે, વચમાં ઊંડી ગંગા નદી છે માટે એ નદી પાર કરવા માટે પુલોની જરૂરીઆત સ્વિકારાઈ છે, પુલ હોય તે દુકાળને સુકાળમાં ફેરવી શકાય છે, માટે જ યુદ્ધાદિકના પ્રસંગે પુલનું રક્ષણ પ્રથમ કરાય છે, એટલે સાબીત થાય છે કે વસ્તુ કરતાં કનેકશનની મહત્તા વધી જાય છે, અને એથી જ ઉપર કહી ગયા તેમ પુણ્યરૂપી કનેકશનને સ્વિકાર કર્યા સિવાય ચાલે એમ નથી. છતાં વર્તમાનકાળે ખૂબી તો જુઓ–મોટો વર્ગ એ છે કે જેઓને પુણ્ય અથવા ધર્મની બાબતમાં સુગ ચડી છે, ધર્મની વાત કરનારાઓને-જુનવાણ–રૂઢીચુસ્ત સમયને ન પારખનારા કહી કુર મશ્કરીપૂર્વક હસી કાઢે છે, અને પુણ્ય-પાપને માનવા તૈયાર નથી, તે પાપનો ત્યાગ કરવાની વાત જ ક્યાં રહી, કહ્યું છે કે–
“धर्मस्य फलमिच्छन्ति, धर्म नेच्छन्ति मानवा फलं पापस्य नेच्छन्ति, पापं कुर्वति सादराः"
