________________
પ્રાયે માને છે. સ્ત્રીઓના શરીરને શબ અર્થાત્ મુડદા સમાન માને છે. શમશાનમાં રહેલા મડદાના શરીરને ગીધ, કાગડા, કુતરા વિગેરે ચુંથે છે, આનંદ માને છે, કુદાકુદ કરે છે, તેવી જ રીતે આત્માના સ્વરૂપને જાણનારા મિથુન સેવનને મડદા ચુંથવા જેવું ગણું એને સામું જોતા પણ નથી. વિષયેને વિષ સમાન ગણું દૂર ભાગે છે. વિષ ખાવાથી ઝેર ચડે અને મારનારું બને છે. પરંતુ વિષયોને રાગ યાદ આવવા માત્રથી મેહનું ઝેર ચડે છે. જીવને મોહાંધ બનાવી અનેક જન્મ-મરણ કરાવે છે. છતાં ખુબી એ છે કે અનંતવાર ભેગવ્યા છતાં જ્યારે ને ત્યારે કદી ભેગવ્યા ન હોય એવા અપૂર્વ લાગે છે. એ મોહને અંધાપે નહિ તે બીજું શું?
હવે મૂળ મુદ્દા પર આવતાં પરમાત્મા જેવા આપણે પામર દશામાં સંસારના ભૌતિક સુખના રાગથી મુકાયા છીએ. માટે પામરતા દૂર કરવા અને પરમાત્મદશા પ્રગટ કરવા સંસારના સુખનાં–રાગનાં સાધનો જેવા કે લક્ષ્મી, કુટુંબ, બંગલા, બાગ બગીચા વિગેરે મેહક વસ્તુઓનો ત્યાગ કરે જરૂરી છે. જ્ઞાનીઓ વારંવાર એ જ સમજાવે છે કે જેને અનિચ્છાએ પણ ત્યાગ થવાને છે તેને સમજપૂર્વક ત્યાગ કેમ ન કરવું? અર્થાત કરવો જ જોઈએ. ક્ષણે ક્ષણે પરિવર્તનપણાને પામતાં સુખનાં સાધને બીજી જ ક્ષણે દુઃખમય લાગે છે. જે રૂપ જેવાને જીવ લલચાતા હતા તે રૂપ વિકૃત બની જતાં જેવું ગમતું નથી. સનતકુમાર ચક્રવતીનું ઈન્દ્રની પ્રશંસા પામેલું ૩૫ જેવા દે આવ્યા. જેવા જેવું હતું, ખુશ થયા. પરંતુ થોડા જ સમય પછી રેમેરોમ શરીર વિકૃત બની ગયું. ચક વતને પિતાની સારભુત લાગતી કાયા અસારભુત લાગવાથી જગતના તમામ પદાર્થો અને ચક્રવર્તીની સાહાબી રાજ્યસદ્ધિ પણ અસાર લાગવાથી સંયમી બન્યા. કાંઈ જ દુખ નહતું.
