________________
૧૨૪
અગીઆરમા ભવમાં–જીવાનંદનો જીવ વસેન તિર્થંકરને પુત્ર વજીનામ ચક્રવતી થયા, બાકીના પાંચે પણ બાહ-સુબાહ પીઠ–મહાપીઠ અને સુયશ નામે થયા. દીક્ષા પાળી મહાઋદ્ધિ દેવપણાને ભેગવી જીવાનંદને જીવ ષભદેવ તિર્થંકર અને બીજા ભરત–બાહુબલી-બ્રાહ્મીસુંદરી અને વર્ષીતપનું પારણું કરાવનાર શ્રેયાંસકુમાર થયા, મોક્ષમાં ગયા. જણાવવાની મતલબ કે સમકિતિ જીવે મોક્ષે ન પધારે ત્યાં સુધી જગતનાં ઉત્તમ ગણાતાં સુખ સાથે ધર્મની ખૂબ અનુકૂળતા પ્રાપ્ત થાય છે. વિભવને એ તુચ્છ સમજે છે, વૈભવે એને સાચવે છે, એને સાચવવાની દરકાર રહેતી નથી, વધારે શું ? વૈભવે એનું પતન થવા દેતા નથી. માટે પ્રભુ-ગુરુ-અને ધર્મની સેવા ભાવપૂર્વક સમપત ભાવે થઈ જાય તે મક્ષ હથેળીમાં અને સ્વર્ગાદિક ઋદ્ધિ આંગણામાં ક્રિડા કરતી થઈ જાય છે.
ઉપદેશક વાકયે અને જાણવા જેવું ઉપાધિજન્ય સંસારના સુખની લાલચ, નિરૂપાધિ શાશ્વત સુખના આડી મજબુત દિવાલ છે.
સંસારનાં સુખ અને સાધને પ્રત્યે અભાવ થયા સિવાય મોક્ષ પર પ્રેમ થાય નહિ
આહારે ભુખ વધે છે, આહાર લેવાથી કામ ચલાઉ ભુખ શકે છે, જ્યારે વિતરાગની ભક્તિ કાયમી ભુખને મટાડે છે.
ભૌતિક સુખની ભુખ ને લાચાર, કંગાલ, દીન બનાવે છે. આત્મા ઉપર કમની સત્તા ચાલે છે ત્યાં સુધી એ પરતંત્ર છે.
સિદ્ધના છ ઉપર કેઈની સત્તા નથી, સદા સ્વતંત્ર છે માટે મહાસુખી છે.
