________________
૧૧૨
આ સાધુએ વિવેકશુન્ય, મેલા વચ્ચેાવાળા, લેાક વ્યવહારથી અજાણુ પશુ જેવા છે, પ્રત્યુપકારને બદલે મારૂં અપમાન કરેલ છે, વિગેરે વિચાર કરી રાષમાં લાલ પીળા થઈને તે પેશાખ સાથે નિયની જેમ પત્થર ઉપર તે કુડી પટકી દીધી; પર ંતુ ક્ષણવારમાં પત્થરની શિલા સંપૂર્ણ સુવણૅ મયી બનેલી જોઇ કૌતુક, ચમત્કાર, વિસ્મય પામી ગયા અને આવ્યેા, જેમના મળમૂત્રમાં આ શક્તિ છે, તે કેટલા મહાન છે, અને આવા મહાન સાધુઓ, માટા ચમરબંધીની પણ શેહમાં તણાય નહિ એ બરાબર છે. કાઇ પણ મેાટા ગણાતા રાજા મહારાજા ચક્રવર્તીની પણ ખેાટી હામાં હા મેળવી, પેાતાનું સાધુપણુ ગુમાવે નહિ, ત્રણે લેાકના સામ્રાજ્ય કરતાં પણ સંયમનું મૂલ્ય વિશેષ છે એ તેઓના અંતઃકરણમાં અંકિત થયેલ હાય છે. લાક વાહવાહ અને લેાક હૈરીમાં તણાઇ જનારા કદાચ પુણ્યના જોરે, અહિં મઝા મેળવશે પરંતુ એ મઝાની સજા ભાગવતાં, નહિ તે વાહવાહ કરનાર મચાવી શકશે કે શરણુ આપી શકશે, એ ભુલવા જેવું નથી.
ના
પેશાબમાંથી પત્થરની શિલા સેાનામય બનેલી જોઇને નાગાને વિચાર કર્યું કે મેં અનેક કષ્ટો વેઠી જે સાધના કરી સુવણુ રસની સિદ્ધિ કરી, તે આ મહાપુરુષમાં સહજપણે અંગે અંગમાં વ્યાપ્ત થયેલી છે, “Öલેાકય દુભ મારા સેાના રસ ” નહિ, પરંતુ સાક્ષાત સર્વ ઋદ્ધિના સ્વામી એવા એમની સેવા દુલ ભ છે, એમ વિચારી ગુરુ પાસે આવી ક્ષમા માગી સેવા કરવા લાગ્યા.
""
“ નિસ્પૃહીએને સિદ્ધિએ સ્વયંવરા હૈાય છે, મુક્તિ એમની રાહ જુવે છે, સ્પૃહાયતાથી એ દૂર ભાગે છે. જેમ
