________________
“યસ્ય ચિત્ત દ્રવીભુત કૃપયા સર્વ જતુષ
તસ્ય જ્ઞાન ચ મોક્ષ, કિં જટા ભસ્મ ચીવરે” ઉપરના લેકમાં કહ્યું–જેનું ચિત્ત સર્વ જી પ્રત્યે કરૂણાથી આદ્ર (ભીનું) થયું છે, તેનું જ્ઞાન સમ્યગજ્ઞાન છે અને એ જ મોક્ષને અધિકારી છે. જટા ધારણ કરવાથી, ભસ્મ લગાવવાથી અથવા તથા પ્રકારનાં ત્યાગને વેશ પહેરવાથી કલ્યાણ તે દૂર રહ્યું, પરંતુ દુઃખના ગંજ ખડકાશે એ નક્કી છે, માટે વેશ પરિવર્તન કરવા પહેલાં હૃદય પરિવર્તન થવું જરૂરી છે. વેશને પહેરી વફાદાર ન રહે, વેશ આપનારને અને ધર્મને તથા શાસ્ત્રોને દ્રોહ કરનારો બને છે, બહેતર છે કે ત્યાગને પ્રતિક વેશને વફાદાર રહેવાનું ના બની શકે તે–વેશને ત્યાગ કરી, ત્યાગને વફાદાર રહી જીવન જીવવામાં લાભ છે.
મરીચી સાધુ થયા, શાસ્ત્રો ભણ્યા. દાદા પ્રભુ ઋષભદેવ સાથે વિચર્યા. પાછળથી સાધુપણાના નિયમો પાળવામાં ઢીલા પડ્યા. સાધુપણાના આચારથી વિરૂદ્ધ-સ્નાન કરવાની ઈચ્છા માથે ગરમીથી બચવા છત્ર, પગમાં પગરખાં વિગેરેની અભિલાષા થતાં વિચાર અર્થે. તીર્થકરને પૌત્ર ચક્રવતીને પુત્ર હું ઘરે જઈ શકાય નહિ, અને સાધુપણાના વેશમાં રહી પોલ પણ ચલાવાય નહિ, માટે લેક વિશ્વાસથી મને વંદનાદિ કરે નહિ, એ દષ્ટિએ હું સાધુ નથી એમ લેક જાણે એ ખાતર ત્રીરંડીને વેશ લીધે, સાધુપણાને વેશ છોડ્યો. પણ સાધુપણાને અત્યંત પ્રેમ હોઈ જેને તેને પ્રભુને માગ સમજાવે, સમજાવીને વૈરાગ્ય વાસિત બનાવી પ્રભુના સાધુઓ પાસે દીક્ષા લેવા મોકલે પણ પિતે કોઈને શિષ્ય કરે નહિ, કારણ ધર્મ મારામાં નથી એવું સભાન મરીચીને હતું.
