________________
પ૦
વસ ફાડી ફાડીને દવદનતીના પગના તળીએ પાટા બાંધ્યા. કેટલુંક ચાલ્યા પછી દવદતી થાકી જવાથી એક ઝાડ તળે વિસામો બન્નેએ લીધે. વૃક્ષના પાંદડાને પંખે કરી નળે દવદન્તીને હવા આપી પલાશ વૃક્ષના પાંદડાને દડીઓ બનાવી પાંજરામાં રહેલી મેનાને જેમ પાણી લાવીને પોપટ પાય તેમ નળે પાણી લાવી દવદન્તીને પાયું. શાંત થયેલી દવદતીએ પતિને પૂછયું: સ્વામી હજુ આ અટવી કેટલી છે? અહિં રહેલી એવી મારૂં હદય કપે છે જાણે બે ટુકડા થઈ જશે.
નળે કહ્યું : હે પ્રિયે! આ અટવી સો જેજન જેટલી હોઈ, આપણે ફક્ત પાંચજ જોજન પસાર કરી છે, તું ધીરતા ધારણ કર, મુંઝાઈશ નહિ, એમ વાત કરતાં આગળ વધતાં સૂર્ય અસ્ત થવાની તૈયારી જોઈ કેઈગ્ય જગાએ રાત્રી પસાર કરવાના ઈરાદે અવૃક્ષના ઝાડ નીચે આવીને બને બેઠાં. રાત્રી પડવાથી અશોકવૃક્ષનાં પાંદડાં છેદીને-નળ પાંદડાં ચારે. બાજુ બીછાવી શમ્યા તૈયાર કરી દવદન્તીને કહ્યું: દેવી તું સુઈ જા. દુઃખના પ્રસંગે નિદ્રા સખીનું કામ કરે છે અર્થાત દુઃખનું વિસ્મરણ થાય છે.
દવદન્તીએ કહ્યું : સ્વામી નજીકમાં કેઈને વાસ હોય એવું અનુમાન થાય છે. સાંભળો ગાયના હભાને અવાજ આવે છે, માટે શેડે રસ્તે પસાર કરી ત્યાં જઈ વાસે રહીએ.
નળે કહ્યું : હાલી ત્યાં તાપસને આશ્રમ છે. તેઓ મિદષ્ટિ હેઈ તેમને સંગ સમકુવરત્નને નાશ કરે છે, જેમ આરનાલ નામને પદાર્થ ભળવાથી ક્ષીર, રૂપ, રસ, ગંધથી વિનાશ પામે છે, માટે સુખેથી અહિંયાં સુઈ જા. ત્યાં જવાના મારથ કરીશ નહિ, હું અંગરક્ષક થઈ તારું રક્ષણ
