________________
ચૂકી ગયો ! સુખ એ સંદર્ભમાં છે કે યોગ શરીરના ને મનના સ્તર પર સુખકર બની રહ્યો છે. યોગની સુખાકારિતાને સાધક અનુભવી રહ્યો છે. મનનું નિયંત્રણ હાથમાં આવવાથી કેટલાં બધાં બહારનાં દુઃખો પર નિયંત્રણ આવી ગયું !
હકીકતમાં, મન પરમાં જતું હતું / જાય છે એ જ તો તમામ ઉપાધિઓનું મૂળ છે ને ! એને પરમાં જવું ગમે છે. એને ભૂતકાળ અને ભવિષ્યકાળમાં જવાનું ગમે છે.
યોગ દ્વારા, શરૂમાં તો મન પરનું નિયંત્રણ અઘરું લાગ્યું. પણ જ્યાં પદ્ધતિ હાથમાં આવી ત્યાં...? હવે લાગે કે આવી સરળતા તો ક્યાંય નથી. મન તો કેવું કહ્યાગરું છે. !
તકલીફ એટલી જ હતી કે પહેલાં મનના સ્તર પરથી મનને પરમાં જ જવાની આજ્ઞા અપાતી. એ આજ્ઞા કેવી રીતે મનાઈ શકે ? એક નોકર બીજા નોકરને કંઈક કહેશે તો એ નોકર એ વાતને નહિ સ્વીકારે. પણ જો બૉસ એને કહેશે તો ...? તો એ તરત સ્વીકારશે. તેમ મનના સ્તર પરથી મનને કંઈક કહેવાશે તો મન એ નહિ સ્વીકારે, પણ ચિત્તના કે અસ્તિત્વના સ્તર પરથી-સૂચવાશે તો...? તો એ સ્વીકારાશે.
તો, આ સંદર્ભમાં પીડા થાય કે આવી સરસ સાધના મેં પહેલાં કેમ ન કરી ?
યાદ આવે ભક્તિયોગના ઉદ્ગાતા પૂજ્ય વીરવિજય મહારાજ : ‘આવી રૂડી ભગતિ મેં પહેલાં ન જાણી...' અને ના જાણી એટલે જ તો ‘સંસારની માયામાં મેં વલોવ્યું પાણી...' શો અર્થ હતો પાણી-વલોણાંનો ?
સમાધિ શતક
૧૧
ײן
