________________ એક, બે, ત્રણ... સનનન સનનન પડી રહ્યા છે ! પેલો ચીસાચીસ પાડે છે, “અરે સાબ ! માફ કીજીયે, સહન નહીં હોતા હૈ.” નવાબ કહે છે, “અબી માફી ચાહતા હૈ? પહેલો લોગો કો રંજાડતે સમય માફી યાદ નહીં આયા? કોઈ દયા નહીં આઈ ? મેં તેરે સિર પર બૈઠા થા ઈતના ભી લક્ષમેં નહીં રહા ? લે' એમ કહેતાંક ખૂબ ગુસ્સે થઈ કૂદી કૂદીને એને પોતાના લોખંડી હાથે પૂરા જોરથી સાટકા લગાવે છે. પછી જેલરને ભલામણ કરતો જાય છે કે, “ખબરદાર કુછ કસર રખી તો ? અબ ઐસે ફટકારના.” ચાલ્યું, હવે તો ઔર જોશમાં કામ ચાલ્યું. પેલાને તો લાયો ઊઠે છે ! જીવ જતો નથી. ને આ સહન થતું નથી. એમાં પાછી પરોઢિયે ચાર વાગે ઠંડીમાં ખુલ્લા બદન પર જે સટાક-સતાક પડે છે, એની તો અપરંપાર વેદના ઊઠે છે. એ વખતે નજર સામે પૂર્વના રાત્રિના ખેલ ખડાં થતાં આ કારમી સજાના દરદ આગળ એ રંગકાંઈ વિસાતમાં નથી લાગતા, તુચ્છ લાગે છે. મનને થાય છે કે, “હાય હાય ! આ મેં શું કર્યું? ક્યાં હું દુરાચારમાં ચઢ્યો ? ક્યાં બિચારી નિર્દોષ સ્ત્રીઓને મેં પજવી ? શું રાખ સુખ મળ્યું ? આ દુઃખ સહ્યું જાતું નથી. મીઠાની રાબ પી પીને તરવરી ઊઠેલી ચામડી પર આ ચામડાના ગેરબનના ફટકા, એના સોળ ઊઠે છે એના પર પાછા નવા સાટકાઝીંકાય છે ! | ફોજદારને કલ્પાંતનો પાર નથી. ભયંકર માર, શરીરે ઊઠેલા સોળ પર ફેર ફટકા, એટલે ? અંગે આગ ઊઠે છે. એમ કરતાં સાડ હાડપિંજર જેવો થઈ જાય છે. એટલે નવાબ દીવાનને બોલાવી કહ્યું છે, “એને ઇસ્પિતાલમાં મોકલાવી સાજો કરો. ત્યાં ય કબજામાં રાખો ભાગી ન જાય. પછી ઠીક થાય એટલે પાછો જેલમાં લઈ જઈ એ જ સજા ફટકાર્યો રાખજો.” ફરી સાજો કરાઈ સજા H બસ, હુકમ પ્રમાણે અમલ ! વિષય ચિંતામાં - દુરાચારી ફોજદારનો પ્રસંગ
