________________ નથી, પછી તમારી લાકડી શી રીતે લઈ જવી ? આપને કોણે કહ્યું કે, હું મારી મિલકત પરભવે સાથે લઈ જવાનો છું?” આચાર્ય મહારાજ કહે, “બીજા તો કોણ કહે ? તમારા લક્ષણ કહી રહ્યા છે કે અંતકાળ સુધી આટલી બધી મહેનત કરીને જે ભેગું કરશો તે જાણે પછી પરભવે સાથે લઈ જવાના હશો ! તો પછી ભેગાભેગી આટલી ડાંડી ય સાથે લેવામાં વાંધો છે ?' શેઠ કહે, “નાર રે ના મહારાજ ! મારા બાપાજી દાદાજી કોઈ ય અહીંનું પરભવે સાથે નથી લઈ ગયા, તો હું શું લઈ જવાનો ?' તે તમારા બાપાજી-દાદાજીને તો માલ-મિલકત ઉપર મોહ નહિ હોય એટલે સાથે નહિ લઈ ગયા હોય. તમને તો પાકો મોહ છે, મમત્વ છે. તેથી તમે શું કામ આ બધું છોડીને જાઓ ? બધું પોઠો બાંધીને સાથે જ લઈ જવાનો હો ને ?" “ના રે ના મહારાજ ! કશું લઈ જવાવાનું નહિ.” પરભવે માલ અહીંની કઈ મહેનતથી મળે ? : આચાર્ય મહારાજ કહે, “તો પછી શું જોઈને આટલા બધા એની પૂંઠે પડ્યા છો ? શું સમજીને એની ખાતર જ અંતકાળ સુધી આટલી બધી મહેનત કરવાનું રાખ્યું છે ? જે અવશ્ય અદશ્ય થવાનું, નક્કી છોડીને જ જવાનું, એની ખાતર અંતકાળ સુધી મહેનત ? તો શું એમ માની લીધું છે કે આ મિલક્ત નહિ સહી, તો પરભવે નવી મિલકતે યા અહીંની આ મહેનતથી મળશે ?' એવું હોત તો તો અહીં પણ ગયા ભવની મહેનતથી જનમતા માલ-મિલકત મળી ગઈ હોત. પછી આ મહેનત શું કામ કરવી પડે છે ? અરે ! અહીંની આ વેપાર ધંધાની મહેનતથી પરભવ પૈસા માલમિલકત મળવાની શી વાત પાયામાં, મનુષ્યભવ જ ક્યાંથી મળવાનો હતો ? ને એમ જો મળતો હોત તો તો દુનિયા આખી પશુપંખી અને નાની કીડી જેવી પણ અંતકાળ સુધી પરિગ્રહ-સંગ્રહની મહેનત તો કરે છે, તો એ બધા ય મનુષ્ય જ થઈ જાત ને? પછી આજે દુનિયા પર એકલા માણસ જ માણસ ઊભરાત ! શત્રુંજય તીર્થ ભેટ્યાની કદરદાની - સુખલાલ શેઠનું દષ્ટાંત 117
