________________ વારંવાર કરો. મનમાં લાવો, પ્રભુ! હું નિ:સત્ત્વ છું કે આ રાગાદિને વશ થાઉં છું. હું મૂઢ છું. શું કરવું એ સમજાતું નથી. મારે તમારું શરણ છે. સિદ્ધ ભગવાન ! મારે તમારું શરણ છે. સાધુ ભગવંતો ! મારે તમારું શરણ છે. સર્વજ્ઞકથિત ક્ષમા નિસ્પૃહતાદિ ધર્મ મારે તારું શરણ છે. અરિહંતાદિ ચારે ય ! મને તમે જ બચાવનાર છો. જગતના કર્મપીડિત જીવોને તમે જ બચાવો છો, તો હું તમારે શરણે છું.” આ શરણ સ્વીકાર સાથે જન્મ-જન્માંતરના દુષ્કૃત્યોની ગર્તાનિંદા-પશ્ચાત્તાપ તથા મહાપુરુષોનાં સુકૃતોની અનુમોદના કરતા રહેવાનું. વારંવાર આશરણ-સ્વીકાર, દુષ્કૃતગર્તા અને સુકૃત અનુમોદન તથાભવ્યત્યાદિ ભાવોનો પરિપાક કરે છે, એને પકાવે છે, એટલે એ કાર્યોન્મુખ બને છે, મહામિથ્યાત્વાદિ પાપનો નાશ કરવા પૂર્વના પાપાનુબંધો અશુભ અનુબંધોને તોડી નાખવા સમર્થ બને છે. આત્માઓ એમ જ મહાત્મા બન્યા છે. મરુદેવા માતા દીકરા વહષભદેવને જોવા આવ્યા, પ્રભુએ ન સામે માતાને લેવા જવાનું કર્યું કે ન કોઈ દેવને યા માણસને સામે લેવાને મોકલ્યો. માતાને ખોટું લાગ્યું, “હું હજાર વરસ જેની ખાતર રોતી બેઠી, એ હવે હું સામે મળવા આવું છું તો મને એ બોલાવતો નથી ?' રીસ ચડી પણ એ પછીથી ત્યાં જ હાથીના હોદ્દે કેવળજ્ઞાન પામ્યા, તે શું એ રીસ રાખીને પામ્યા? ના, રીસ રાખીને વીતરાગ ના બનાય, ને વીતરાગ બન્યા વિના કેવળજ્ઞાન ન પમાય. ત્યારે માતાને રીસ ચડી હતી ને કેવળજ્ઞાન શી રીતે પામ્યા ? કહો, ચતુઃ શરણ-સ્વીકાર આદિ ત્રણ ઉપાયથી. આ રીતે પામ્યા કે મરુદેવા માતાને મનમાં તરત આવ્યું કે, “હું શાની મમતા કરું છું કે દીકરો મારો ને મને બોલાવતો નથી? જગતમાં કોણ કોનું છે ? કોઈ પોતાનું નથી. સૌ જુદા છે, મરી મરીને દરેક જણ ચાલતું થાય છે, નથી કોઈ બીજાને સાથે લઈ જતું, કે નથી બીજો સાથે સત્ત્વ વિકસાવવા ઉપર દષ્ટાંતો
