________________ ધનનો લોભ કરતી વખતે વિચાર કરો કે, “પરભવની ક્યાંની ટિકિટ કઢાવવી છે? હું કેવા પરભવની તૈયારી કરી રહ્યો છું? આવો વિચાર રહે ખરો ? આમાં મરીને સાપ વગેરે થનારનાં દષ્ટાંત નજર સામે રાખો... મળતું ધન મારું નહિ, આદીશ્વરદાદાનું - મારવાડી રવાનની કથા મારવાડી ભાઈ: સંભળાય છે, એક મારવાડી ભાઈ સિદ્ધગિરિની યાત્રાએ અખાત્રીજના પારણા પર આવ્યો; સાથે એની બુટ્ટી માને લાવ્યો હતો. ડોશી બહુ તપસ્વી હતી. વર્ષીતપ હતો, ઉપર અઠ્ઠઈ કરેલી ! કાયા ઓગળી ગઈ હતી. એનું ગિરિરાજ પર ચઢવાનું ગજું નહોતું. ડોલીવાળા આવ્યા. મારવાડીએ ભાવ ડોળીનો પૂક્યો. ડોળીવાળાએ દશ રૂપિયા કલા. મારવાડીએ પાંચ કલા. ડોળીવાળાએ નવ કલા, હશે “આઠ.” પણ મારવાડી પાંચથી આગળ ન વધ્યો એટલે એ સોદો ન થયો. એની કાયા હતી લઠ્ઠ જેવી. ડોશીને કહ્યું, “માડી ! આવી જા ખભા પર !" ડોશીને ખભે બેસાડી માંડ્યો ચઢવા; ચાલવાનું આવ્યું ત્યાં ડોશી ચાલી. એમ કરતાં પહોંચી ગયો ઉપર. મારવાડી શું પણ ? ના, ઉપર જઈને માને કહે છે, “તારી જે ઇચ્છા હોય તે બોલ.” ડોશીએ ભગવાનના પહેલા પખાળની ઇચ્છા જણાવી. આજે મોટો દિવસ, મોટા મોટા શેઠ શાહુકારો આવ્યા હતા. એમાં આણે મોટી ઉછામણીનો ચઢાવો બોલી, ડોશીને પહેલો પખાલ કરાવ્યો ! ઉપર દાદાની ખૂબ ભક્તિ કરી, પૂજારીઓને ખુશ કર્યા અને નીચે ઊતરીને કહ્યું, “આજ આપણા તરફથી નોકારશી.” રૂપિયા દશ હજાર ખરચાયા ! ડોળીવાળા જોઈ રહ્યા; પાંચ રૂપિયાથી આગળ મળેલું ધન મારું નહિ, આદીશ્વરદાદાનું - મારવાડી યુવાનની કથા 33
