________________
[ ૩૮ ]
આત્મધરસાયનમ્ સ્વરૂપ પ્રતિમાના ધ્યાનમાં તેને ઉપગ કરે હિતાવહ છે. તેથી આત્માને અપૂર્વ લાભ થાય છે.
રૂપનાં આકર્ષણ એવા વિરૂવા છે કે જે સમર્થ આત્માઓને પણ હતા ન હતા કરી નાંખે છે. બિલ્વમંગળની વાત છે. ચિંતામણિ નામની વેશ્યાના રૂપે તેના ઉપર એવું તે કામણ કર્યું હતું કે ન પૂછો વાત. એ વેશ્યાના રૂપને જોયા વગર તેને ચેન પડતું ન હતું. ગમે તેમ થાય પણ દિવસમાં એક વખત તે એ વેશ્યાને નીરખવી જ. બીજું કાંઈ નહિં પણ વેશ્યાને જેવે એટલે બસ. એ જોવાનું દિવસે નહિં વર્ષો સુધી ચાલ્યું. વેશ્યાને વાસ નગરની બહાર નદીને પેલે પાર હતો. એક સમય ચોમાસાનો સમય હતો. વરસાદ મન મૂકીને વરસતે હતો. નદીમાં પૂર ઉભરાયા હતા. દિવસ ચાલ્યા ગયે. રાત પડી- પણ વરસાદ શાંત ન પડ્યો. આખું નગર ની રાતે સૂઈ ગયું. પણ બિલ્વમંગળ ન સૂતો. તેને તો એક જ હતું કયારે ચિંતામણિ પાસે પહોંચું ને તેને જોઉં બિહામણી રાતે પણ તે ચાલ્યો. નદીપૂરમાં પડ્યો ને તરીને પેલે પાર પહોંચ્યો. વેશ્યાને ઘેર આવ્યા. બધા બારણાં બંધ હતા. એક બારી ઉઘાડી હતી પણ તે માળ ઉપર હતી. રાડીને તેમાંથી અંદર જવાને વિચાર કર્યો. ત્યાં તે દેરડા જેવું કાંઈક લટકતું જોયું ને તેને પકડીને તે ઉપર ચડી ગયે ને બારી વાટે મકાનમાં ગયે. સૂતેલી વેશ્યાને જગાડી ને જોઈ. વેશ્યાએ પૂછયું કે-“તમે કેવી રીતે આવ્યા?” ત્યારે હસીને તેણે જવાબ આપ્યો કે-“ લુચ્ચી ! તેં દોરડું તે લટકાવી રાખ્યું
