________________
૪૬ ]
આત્મબેધરસાયનમ છે. ઘેર સારે પરિવાર છે. જ્ઞાની મુનિરાજના સમાગમમાં આવે છે. ધર્મ પામે છે અને એકાંતરે ઉપવાસ કરવાને નિયમ લે છે. કેઈ ભાગ્યનાં અસહકારથી વ્યાપાર ચાલતો નથી. આવક સારી નથી. જેમ તેમ નિર્વાહ ચાલે છે. પિતાની પત્ની તેને આ માટે વારંવાર સૂચના કરતી અને કહેતી, કે મારા પિતાને ઘેર જાવ તે જરૂર આપણું દળદર ફાટી જાય. પણ પિતાનાં સાસરાને ઘેર વગર આમન્ત્રણે જવું ગુણસારને શરમભર્યું લાગે છે. પણ વારંવાર થતાં પત્નીનાં આગ્રહને વશ થઈને એક દિવસ પિતાનાં સાસરાને ઘેર જવાનું નક્કી કર્યું. તે માટે સાથે રસ્તામાં પારણું માટે ભાથું તરીકે સાથે કરી આપ્યો. તે લઈને ગુણસાર તે ભણે ચાલી નીકળે. મનમાં ઘણાં સંકલ્પ વિકલ્પ થાય છે. ગામથી પ્રયાણ કર્યું તે દિવસે ઉપવાસ કર્યો ને બીજે દિવસે પારણું કરવા માટે નદીને કિનારે જગ્યાને જયણાપૂર્વક શુદ્ધ કરીને પારણું કરવાની તૈયારી કરતો હતો. મનમાં એવી ભાવના હતી કે આવા સમયે કોઈ તપસ્વી અતિથિ પધારે તે ઘણે લાભ થાય. જે વસ્તુ થવાની હોય છે તે જ વસ્તુની ઈચ્છાપુણ્યશાળી પુરુષને થાય છે. એ ન્યાયે મનમાં આ વિચાર ચાલે છે ત્યાં જ કેઈમાસક્ષમણનાં તપસ્વી મુનિરાજ આવતાં દેખાય છે. ગુણસારે લાભ આપવા નમ્રવિનંતિ કરી. વિના વાદળે વૃષ્ટિ થઈમારે આંગણે તે કલ્પવૃક્ષ ફલ્ય. એવું માનવા લાગ્યો. ઘણું જ ભાવોલ્લાસની ભરતી તેનાં ચિત્તસાગરમાં આવી. ઘણો જ આનંદ સાથે તેને મુનિ મહારાજને બધે સાથે વહેરાવી દીધે. મનમાં જરાય ખેદ કે ગ્લાનિ
