________________
[ ૯૨ ]
આત્મએ ધરસાયનમ્
દોડતા આવ્યા અને કહેવા લાગ્યા કે “ નગરની મહાર એક વૃધ્ધ સાધુ અતિસારના વ્યાધિથી પીડાય છે. અમે તમારૂ નામ સાંભળીને તે અહિં આવ્યા છીએ પણ નર્દિષણ દેખાય છે જ કયાં. લાકે કહે છે કે ન દિષણ સેવાપરાયણ છે પણ આજે ખાત્રી થઈ કે આ તે 'ભ છે. નહિં તેા સાધુ રાગથી પીડાતા હાય ને ખરેાસેવાભાવી આમ ખાવામાં ય પડે ખરા ! ,, બસ. કોઈ સાધુ બીમાર છે એટલુ' સાંભળતાં જ નર્દિષેણે ગેાચરી આઘી મૂકી ને ગ્લાન સાધુ માટે પાણી લેવા ગામમાં ગયા. પણ દેવે બધા ઘેર પાણી ન ખપે એવુ કરી દીધું. ઘણાં ઘરે ફર્યાં પછી એક ઘરે ખપે એવું જલ મળ્યું, તે લઈને નગરની બહાર ગ્લાન મુનિ પાસે તે આવી પહોંચ્યા. આવતાંની સાથે જ વૃધ્ધ ને રાગી મુનિએ નંદિષેને ઉધડા લીધા, ગ્લાન મુનિએની માવજત કરનાર નદિષેણ મુનિ તમે જ કે કયારના ય તમારી વાટ જોતા અહિં હેરાન થાઉ છું.. આટલી બધી વાર હાય. આવા સેવાભાવ તે હાય ! તમને ખેલાવવા પડે ખરા ! અને ખેલાવવા મેાકલ્યા પછી કેટલી બધી વારે મેહુ' અતાવા છે !” આવેા ગ્લાન મુનિના પુણ્ય પ્રકોપ સાંભળવા છતાં ન દ્રિષેણુ એક અક્ષર પણ ન ખેલ્યા સેવા તેા મૅન જ રહે !
!
· ઘેાડા વિલમ્બ થઈ ગયા મને ક્ષમા આપે। ' નિષેણે ઉત્તર વાળ્યા. મનમાં જરાયે ગ્લાનિભાવ ન આવ્યેા. એ તે પેલા પ્રાસુક જલથી અતિસારથી પીડિત મુનિના અતિસારને લીધે ગંદા અનેલા અવયવાને સાફ કરવા લાગ્યા. શરીર શુદ્ધ થયા પછી નર્દિષેણે મુનિને વિનંતિ કરી કે “ આપ ઉપાશ્રયે
