________________
વિશદાર્થ સહિત–લેક ૧૯ સાધુ સેવા [ ૯૩ ] પધારે ત્યાં આપની સેવા-સુશ્રુષા બરોબર થશે. જરાયે અશાતા નહિં થાય ને આપની સેવાનો લાભ મળશે. ” આ સાંભળતાવેંત પેલા વૃદ્ધને ગ્લાન મુનિ તાડૂક્યા. “નંદિષેણ! તને મારી પરિસ્થિતિનું લગારે ભાન નથી લાગતું ! તું કેને કહે છે ! મારે ઘડીએ ઘડીએ મળ ત્યાગ કરવો પડે છે. શરીર સાવ અશક્ત ને જીર્ણ થઈ ગયું છે ને એવાને તું ચલાવીને ઉપાશ્રયે લઈ જવાની વાત કરે છે. કાંઈ બુદ્ધિ છે કે નહિં ” તરત જ વિનીતભાવે નંદિષેણે મુનિને કહ્યું “મારી ભૂલ થઈ આપને વાંધો ન હોય તો મારે ખભે બેસી જાઓ, હું ઉપાશ્રયે લઈ જઈશ.” “તો મારી ના નથી ” મુનિને સમ્મતિ આપી.
છઠ્ઠનું પારણું પણ નથી કર્યું એવા નંદિણ, બીમાર ને બિસ્માર મુનિને પિતાની કાંધ ઉપર બેસાડીને ઉપાશ્રય તરફ ચાલ્યા. એક જગ્યાએ નંદિષેણને પગ લથડ્યો તરત બાણ છૂટું–
જરાક તે ભાન રાખ! આવી રીતે રોગીને શા સારું ત્રાસ આપે છે. ”
નંદિષેણની ધીરજ જરી યે ખૂટતી નથી. થોડા વધુ સાવધ બનીને ગામની વચ્ચમાં આવ્યા ને ખભા પર બેઠેલા મુનિએ નંદિષેણ પર મળ ત્યાગ કર્યો. અતિસારને વ્યાધિ, ચીકણ ને દુર્ગધ વછૂટતે મળ. નગરને મધ્ય વિભાગ, આવું બધું હોવા છતાં નંદિષેણના મનમાં કંટાળે કે સૂગ આવતી નથી. આવા પ્રસંગે સગી માં પણ બાળક પર શેષ
