________________
[ ૮૮ ]
આત્મધરસાયનમ સાધનારા વિશ્વમાં ખૂબ ગેર વ્યવસ્થા કરે છે. આવા વચને જીવને મિથ્યાત્વ તરફ ખેંચે છે.
સેવાને માર્ગ તે ખૂબ કપ અને કઠિન છે. સગવડપરાયણ ને અગવડભરુ આત્મા કદીયે સેવા નહિ કરી શકે. નીતિકારે તે કહે છે કે-હેવાલ પરમાનો ચાનામાખ્યા પરમ ગહન એવો સેવાધર્મ ગિઓને પણ અગમ્ય હોય છે.
સેવા તે આમ ઘણાયે ઘણાની કરે છે, પણ બધાને સેવા ફળતી નથી. એગ્ય ને સુપાત્રની શુદ્ધભાવે કરેલી સેવા અવશ્ય યથાર્થ ફળવતી બને છે. તેને એટલે સેવાને જીવનમાં તાણાવાણાની જેમ ગૂંથનાર સર્વને પ્રિય થાય છે. બીજા શબ્દોમાં કહીએ તે સેવા એ તે વગર મન્વનું કામણું છે, વશીકરણ છે, નહિ તે કદરૂપા અરે! કદરૂપ તે કેવું તેના ઉપર કોઈ થુંકવા પણ રાજી નહિં એવું. એવા નંદિ. પેણના પણ ઈન્દ્રની સભામાં વખાણ થયા. એ તે સેવાના જ પ્રભાવેને! તેની કથા આ પ્રમાણે છે.
નંદિગ્રામ નામનું ગામ છે. ત્યાં મિલ નામને બ્રાહ્મણ વસે છે, તેને સોમિલા નામની સ્ત્રી છે. તેને નંદિષેણ નામનો પુત્ર છે. તેને પૂર્વના અશુભ કર્મના ઉદયથી કુરૂષ-બેડેળ અંગે પાંગ મલ્યા હતા. પગથી માથા સુધીનું આખું શરીર અત્યંત કઢંગુ હતું. જોતાંવેંત લાગે કે બ્રાએ કોઇ ને આવેશમાં તેનું શરીર ઘડયું હશે. પડતાને પાટુ ને દાઝયા ઉપર ડામ એમ દૌર્ભાગ્યપૂર્ણ તે હવે જ ને તેમાં અધૂરામાં પૂરું તેના મા-બાપ તેને નાની વયમાં મૂકીને
