________________
વિશદાર્થ સહિત–લેક ૧૭ શ્રી જિનપૂજા ( [ ૭૭ ] થઈને કેકારવ કરવા લાગ્યા. બપૈયાને તે હર્ષ માતે હતો. દેવપાલ ગાય, ભેંશે ચરાવવા લઈ ગયે પણ ખૂબ વરસાદના કારણે પૃથ્વી પિચી પિચી થઈ ગઈ હતી તેથી એક ભેખડ પડી ગઈ ને ત્યાં દેવપાલે એક સુન્દર, પ્રશાન્ત ને તેજસ્વી મુખમુદ્રાવાળી અરિહન્ત પરમાત્માની અલૌકિક પ્રતિમા જોઈ તે ખૂબ હર્ષઘેલે બની ગયો. તેને થયું કે આ શું છે ? થડે વિચાર કરતા સમજાયું કે “મારા શેઠ જેની નિત્ય પૂજા કરે છે, શાન્તિથી ધ્યાન ધરે છે, તે ભગવાનની મૂર્તિ છે.” પ્રતિમાજીને એક વૃક્ષની નીચે ઘાસની ઝૂંપડી બનાવીને તેમાં બિરાજમાન કર્યા. હવે આ ભગવાન તે મારા હું પણ મારા શેઠની જેમ દરરોજ આ ભગવાનની પૂજા કરીશ, ને જે દિવસે પૂજા નહિં થાય તે દિવસે અન્ન પણ નહિં લહું. એ પ્રમાણે સંક૯પ કરીને તે ઘરે ગયો. પછી રોજ જંગલમાં જાય ને નદીનું શુદ્ધ જળ લાવી તેનાથી અભિષેક કરે. વનમાંથી સુન્દર સુગન્ધવાળા પુષ્પ લાવીને પૂજા કરે. પરમાત્માની પૂજા-દર્શનથી દેવપાલ પિતાના આત્માને ધન્ય ને કૃતપુણ્ય માનવા લાગ્યો.
એકદા વરસાદ ખૂબ આવ્યા. રસ્તામાં આવતી નદીમાં ઘોડાપૂર આવ્યું. નદીને પાર કરીને પેલે પાર જવું અશક્ય બન્યું. એટલે સામે કાંઠે જવાયું નહિં ને પરમાત્માની પૂજા થઈ નહીં. તે ઘરે આવ્યા ને ભેજન કર્યું નહિં. તેના શેઠે કહ્યું કે “ભજન કરને, કેમ કરતું નથી ” ત્યારે તેણે કહ્યું કે
મારે નિયમ છે કે પરમાત્માની પૂજા કર્યા વગર અન્ન ના લેવું” ત્યારે શેઠે કહ્યું કે આપણા ગૃહચૈત્યમાં ભગવાન છે
