Paumchariyam Part 02

Author(s): Parshvaratnavijay
Publisher: Omkarsuri Aradhana Bhavan

Page 73

बिहीसणवयणविहाणं-२३/१-२६
२४५ एवं ते परिकहियं, सम्मद्दिहिस्स तुज्झ नेहेणं । ताव करेहि उवायं, जाव य न बिभीसणो एइ ॥१४॥ दाऊण य उवएसं, अइतुरियं नारओ गओ मिहिलं । जणयस्स वि निस्सेसं, कहेइ वत्तं मरणहेउं ॥१५॥ मरणमहब्भयभीओ, नराहिवो दसरहो समप्पेउं । मन्तीण कोस-देसं, विणिग्गओ तत्थ पच्छन्नो ॥१६॥ ताव य मन्तीहि लहुं, लेप्पमयं दसरहस्स पडिबिम्बं । कारावियं मणोज्जं, सत्ततले भवणपासाए ॥१७॥ एसो च्चिय वित्तन्तो जणयस्स वि कारिओ य मन्तीहि । नट्ठा भमन्ति दोण्णि वि, पुहुई पच्छन्नरूवधरा ॥१८॥ ताव य बिहीसणेणं, साएयपुरीए पेसिया पुरिसा । हिण्डन्ति गवेसन्ता, नराहिवं दिन्नदिट्ठीया ॥१९॥ रायहरं असमत्था, पविसेउं जाव ते चिरावेन्ति । ताव य साएयपुरिं, बिहीसणो आगओ तुरियं ॥२०॥ तडिविलसिएण सिग्धं, बिहीसणाणत्तियाए भवणवरं । पविसेऊण य छिन्नं, सीसं चिय कित्तिमनिवस्स ॥२१॥ लक्खारसपगलन्तं, सीसं तडिविलसिएण घेत्तूणं । रयणीए सयं दर्दू, पुणरवि दावेन्ति सामिस्स ॥२२॥ अन्तेउरे पलावं, सोऊण सिरं महीए मोत्तूण । मणपवणजवणवेओ, बिहीसणो पत्थिओ लकं ॥२३॥ परिवग्गो वि पलावं, काऊणं पेयकम्मकरणिज्जं । दहरहसमूसुयमणो, अच्छइ य दिसिं पलोयन्तो ॥२४॥ एत्तो बिभीसणो वि य, गुरूण सम्माण-दाण-पूयाई । कुणइ पयत्तेणं चिय, आणन्दं हरिसियमईओ ॥२५॥
परभवजणियं जं दुक्कयं सुक्यं वा, परिणमइ नराणं तं तहा नेव मिच्छं। इइ मुणिय विसेसं घोरसंसारवासं, कुणह विमलभावं मोक्खमग्गे जिणाणं ॥२६॥
॥ इय पउमचरिए बिहीसणवयणविहाणो नाम तेवीसइमो उद्देसओ समत्तो ॥ एवं ते परिकथितं सम्यग्दृष्टेस्तव स्नेहेन । तावत्कुरूपायं यावच्च न बिभीषण एति ॥१४॥ दत्वा चोपदेशमतित्वरितं नारदो गतो मिथिलाम् । जनकस्यापि नि:शेषं कथयति वृत्तं मारणहेतुम् ।।१५।। मरणमहाभयभीतो नराधिपो दशरथः समर्प्य । मन्त्रिणाम् कोशदेशं विनिर्गतस्तत्र प्रच्छन्नः ॥१६॥ तावच्च मन्त्रिभि लघु लेप्यमयं दशरथस्य प्रतिबिम्बम् । कारितं मनोज्ञं सप्ततले भवनप्रासादे ॥१७॥ एष एव वृत्तान्तो जनकस्यापि कारितश्च मन्त्रिभिः । नष्टौ भ्रमतो द्वावपि पृथिवीं प्रच्छन्नरुपधरौ ॥१८॥ तावच्च बिभीषणेन साकेतपूर्यां प्रेषिताः पुरुषाः । भ्रमन्ति गवेषयन्तो नराधिपं दत्तदृष्टिकाः ॥१९॥ राजगृहमसमर्था प्रवेशितुं यावत्ते चिरायन्ति । तावच्च साकेतपुरि बिभीषण आगतस्त्वरितम् ॥२०॥ तडिदिलसितेन शीघ्रं बिभीषणाजया भवनवरम । प्रविश्य च छिन्नं शीर्षमेव कत्रिमनपस्य ॥२१॥ लाक्षारसप्रगलन्तं शीर्षं तडिद्विलसितेन गृहीत्वा । रजन्यां स्वयं दृष्ट्वा पुनरपि दर्शयन्ति स्वामिनः ॥२२॥ अन्तेपुरे प्रलापं श्रुत्वा शिरः मह्यां मुक्त्वा । मन:पवनजवनवेगो बिभीषणः प्रस्थितो लङ्काम् ॥२३॥ परिवर्गोऽपि प्रलापं कृत्वा प्रेतकर्मकरणीयम् । दशरथसमुत्सुकमनस आसते च दिशां प्रलोक्यन् ॥२४॥ इतो बिभीषणोऽपि च गुरूणां सन्मान-दान-पूजादि । करोति प्रयत्नेनैवानन्दं हर्षितमतिः ॥२५॥ परभवजनितं यदुष्कृत्यं सुकृतं वा परिणमति नराणां तत्तथा नैव मिथ्याम् । इति ज्ञात्वा विशेषं घोरसंसारवासं कुरुत विमलभावं मोक्षमार्गे जिनानाम् ॥२६॥
॥इति पद्मचरित्रे बिभीषणवचनविधानो नाम त्रयोविंशतितम उद्देशः समाप्तः ॥ १. विलावं-प्रत्य०।
Jain Education Interational