Paumchariyam Part 02

Author(s): Parshvaratnavijay
Publisher: Omkarsuri Aradhana Bhavan

Page 178

३५०
पउमचरियं अह अन्नया नरिन्दो, पुरओ मयणाए भणइ विम्हइओ। घोरं तवोविहाणं, कुणन्ति इह तावसा एए ॥१०२॥ तो भणइ मयणवेगा, इमाण मूढाण को तवो सामि ! । सम्मत्तनाण-दसण-चरित्तरहियाण दुट्ठाणं? ॥१०३॥ सुणिऊण वयणमेयं, रुट्ठो च्चिय नरवई इमं भणिओ। अचिरेण इमे पेच्छसु, पडिया एए चरित्ताओ ॥१०४॥ एव भणिऊण तो सा, सगिहं संपत्थिया निसासमए । धूया य नागदत्ता, तवसनिलयं विसज्जेइ ॥१०५॥ गन्तूण य सा कन्ना, तावसगुरवस्स जोगजुत्तस्स । दावेऊण पवत्ता, देहं वरकुङ्कमविलित्तं ॥१०६॥ अश्रुग्घाडा थणया, गयकुम्भाभं च नाहिपरिवेढं । विउलं नियम्बफलयं, कयलीथम्भोवमे ऊरू ॥१०७॥ तं दट्टण वरतणू, खुभिओ च्चिय तावसो समुल्लवइ । बाले ! कस्स वि दुहिया ? इहागया केण कज्जेण? ॥१०८॥ तो भणइ बालिया सा, सरणागयवच्छला ! निसामेहि । अहयं दोसेण विणा, गिहाओ अम्माए निच्छूढा ॥१०९॥ कासायपाउयङ्गी, अहमवि गेण्हामि तुज्झ नेवच्छं । अणुमोएहि महाजस !, सरणागयवच्छलो होहि ॥११०॥ जं एव बालियाए, भणिओ च्चिय तावसो समुल्लवइ । को हं सरणस्स पिए ! नवरं पुण तुमं महं सरणं ॥१११॥ एव भणिऊण तो सो, मणेण चिन्तेइ उज्जुया एसा । उवगूहिउं पवत्तो, भुयासु मयणग्गितवियङ्गो ॥११२॥ मा मा न वट्टइ इमं, कम्मं विहिवज्जिया अहं कन्ना । गन्तूण मज्झ जणणी, मग्गसु को अम्ह अहिगारो ? ॥११३॥ एव भणिओ पयट्टो, समयं बालाए पत्थिओ भवणं । विन्नवइ पायवडिओ, विलासिणी ! देहि मे कन्नं ॥११४॥ अथान्यदा नरेन्द्रः पुरतो मदनाया भणति विस्मितः । घोरं तपोविधानं कुर्वन्तीह तापसा एते ॥१०२॥ तदा भणति मदनवेगैतेषां मूढानां किं तपः स्वामिन् ? । सम्यक्त्वज्ञानदर्शनचारित्ररहितानां दुष्टानाम् ॥१०३।। श्रुत्वा वचनमेतद्रुष्ट एव नरपतिरिदं भणितः । अचिरेणेमान् पश्यसि पतिता एते चारित्रात् ॥१०॥ एवं भणित्वा तदा सा स्वगृहं संप्रस्थिता निशासमये । दुहितरं च नागदत्तां तापसनिलयं विसर्जति ॥१०५।। गत्वा च सा कन्या तापसगुरो र्योगयुक्तस्य । दर्शयितुं प्रवृत्ता देहं वरकुङ्कुमविलिप्तम् ॥१०६॥ अर्होद्घाटे स्तने गजकुम्भाभं च नाभिपरिवेष्टम् । विपुलं नितम्बफलकं कदलीस्तम्भोपमे ऊरू ॥१०७|| तां दृष्टवा वरतनुं क्षुब्ध एव तापसः समुल्लपति । बाले ? कस्यापि दुहिता इहागता केन कार्येण ॥१०८।। ततो भणति बालिका सा शरणागतवत्सला: ? निशाम्यत । अहं दोषेण विना गृहादम्बया निष्काषिता ॥१०९।। काषायप्रावृतांगिन्यहमपि गृणामि तव नेपथ्यम् । अनुमोदस्व महायशः ! शरणागतवत्सलो भव ॥११०॥ यदेवं बालिकया भणित श्चैव तापसः समुल्लपति । कोऽहं शरणस्य प्रिये ! नवरं पुनस्त्वं मम शरणम् ॥१११।। एवं भणित्वा ततः स मनसा चिन्तयति ऋजुकैषा । उपगुहितुम् प्रवृत्तो भूजाभ्यां मदनाग्नितप्ताङ्गः ॥११२।। मा मा न वर्तत इदं कर्म विधिवर्जिताऽहं कन्या । गत्वा मम जननी मार्गय को ममाधिकारः ॥११३।। एवं भणितः प्रवृत्तः समकं बालया प्रस्थितो भवनम् । विज्ञापयति पादपतितो विलासिनि ! देहि मे कन्याम् ॥११४।। १. वरतणुं-प्रत्य० । २. जणणि-प्रत्य० ।
Jain Education Intemational