Paumchariyam Part 02

Author(s): Parshvaratnavijay
Publisher: Omkarsuri Aradhana Bhavan

Page 202

३७४
पउमचरियं
आयड्डिण खग्गं, सोमित्ती तस्स पाविओ सिग्घं । खरदूसणो वि समुहं, अवट्ठिओ असिवरं घेत्तुं ॥१३॥ आमरिसवसगएणं, छिन्नं खग्गेण सुज्जहासेणं । खरदूसणस्स सीसं, पडियं रत्तारुणच्छायं ॥१४॥ खरदूसणस्स मन्ती, नामेणं खारदूसणो एन्तो । लच्छीहरेण भिन्नो, सरेण मुच्छागयओ विद्धो ॥ १५ ॥ सिग्घं विराहिण वि, तं सव्वं दूसणस्स निययबलं । निद्दयपहराभिहयं, खणेण भग्गं निराणन्दं ॥१६॥ तं मारिऊण सत्तुं, सहिओ य विराहिएण सोमित्ती । पत्तो रामसयासं, पेच्छइ जेट्टं सुहपसुत्तं ॥१७॥ उविणाऽऽलत्तो, साह कहिं जणयनन्दिणी सामि ! |
ते विसो पडिणिओ, केण वि मे अवहिया कन्ता ॥ १८ ॥
ताव पणामं काउं, विराहिओ भणइ सविणयं सामि ! अम्हं तुमं महाजस !, आणत्ति देह कज्जेसु ॥१९॥ एवं च भणियमेत्ते, पुच्छि लच्छीहरं पउमणाहो । साहेहि वच्छ! एसो, कस्स सुओ ? किं च नाम से ? ॥२०॥ चन्दोयरस्स पुत्तो, नामेण विराहिओ इमो सामि ! । जुज्झन्तस्स रणमुहे, मज्झ सयासं समणुपत्तो ॥२१॥ एएण रिवुबलं तं, साहणसहिएण रणमुहे भग्गं । खग्गरयणेण सत्तू, मए वि खरदूसणो निहओ ॥२२॥ अह भइ लच्छिनिलओ, विज्जाहर ! कारणं सुणसु एत्तो । मह गुरवस्स महिलिया, केण वि हरिया महारणे ॥२३॥
ती विरहम्मि इमो, वच्छ्य ! जड़ चयइ अत्तणो जीयं । तो हं हुयवहरासिं, पविसामि न एत्थ संदेहो ॥२३॥ एयस्स जीवियव्वे, किंचि उवायं करेहि मुणिऊणं । सीयागवेसणपरो, वच्छ ! सहीणो तुमं होहि ॥२५॥
आकृष्य खड्गं सौमित्रिस्तस्य प्राप्तः शीघ्रम् । खरदूषणोऽपि संमुखमवस्थितोऽसिवरं गृहीत्वा ॥ १३ ॥ आमर्षवशगतेन छिन्नं खड्गेन सूर्यहासेन । खरदूषणस्य शीर्षं पतितं रक्तारुणच्छायम् ॥१४॥ खरदूषणस्य मन्त्रि र्नाम्ना खारदूषण आयन् । लक्ष्मीधरेण भिन्नः शरेण मुर्च्छागतोविद्धः ||१५|| शीघ्रं विराधितेनापि तत्सर्वं दुषणस्य निजबलम् । निर्दयप्रहाराभिहतं क्षणेन भग्नं निराणन्दम् ॥१६॥ तं मारयित्वा शत्रुं सहितश्च विराधितेन सौमित्रिः । प्राप्तो रामसकाशं पश्यति ज्येष्टं सुखप्रसुप्तम् ॥१७॥ उत्थाप्यऽऽलप्तः कथय कुत्र जनकनन्दिनी स्वामिन् । तेनापि स प्रतिभणितः केनापि मे ऽपहृता कान्ता ॥१८॥ तावत्प्रणामं कृत्वा विराधितो भणति सविनयं स्वामिन् ! | अहं तव महायशः ! आज्ञां देहि कार्येषु ॥ १९ ॥ एवं च भणितमात्रे पृच्छति लक्ष्मीधरं पद्मनाभः । कथय वत्स ! एष कस्य सुतः ? किं च नाम तस्य ? ॥२०॥ चन्द्रोदरस्य पुत्रो नाम्ना विराधितोऽयं स्वामिन् ! | युध्यमानस्य रणमुखे मम सकाशं समनुप्राप्तः ॥२१॥ अनेन रिपुबलं तं साधनसहितेन रणमुखे भग्नम् । खड्गरत्नेन शत्रुर्मयाऽपि खरदूषणो निहतः ॥ २२॥ अथ भणति लक्ष्मीनिलयो विद्याधर ! कारणं श्रुण्वितः । मम गुरो महिला केनापि हृता महारण्ये ||२३| तस्या विरहेऽयं वत्स ! यदि त्यजत्यात्मनोजीवम् । तदाहं हुतवहराशि प्रविशामि नात्र संदेहः ॥२४॥ “एतस्य जीवितव्ये किंचिदुपायं कुरु ज्ञात्वा । सीतागवेषणपरो वत्स ! सख्यस्त्वं भव ॥२५॥