Paumchariyam Part 02

Author(s): Parshvaratnavijay
Publisher: Omkarsuri Aradhana Bhavan

Page 140

३१२
पउमचरियं भणिओ सूयारवई, नरवइणा अन्न-पाणमाईयं । एयस्स तुमं निययं, देसहि तुरन्तो वराहारं ॥१३॥ तं लक्खणेण नीयं, भुत्तं चिय भोयणं जहिच्छाए । सव्वगुणेहि वि पुण्णं, अमयं व तणू सुहावेइ ॥१४॥ तो भणइ पउमणाहो, पेच्छसु सोमित्ति ! वज्जयण्णेणं । अमुणियगुणेण अम्हं, ववहरियं एरिसं कज्जं ॥१५॥ जिणसासणणुरत्तो, अणन्नदिट्ठी दसङ्गनयरवई । जइ पाविही विणासं, धिरत्थु तो अम्ह जीएणं ॥१६॥ गन्तूण लक्खण ! तुमं, सीहोयरपत्थिवं भणसु एवं । पीई करेहि सिग्धं, समयं चिय वज्जयण्णेणं ॥१७॥ जं आणवेसि भणिऊण लक्खणो अइगओ पवणवेगो । सिविरं चिय संपत्तो, कमेण पविसरड़ रायहरं ॥१८॥ अत्थाणिमण्डवत्थं, जंपइ सीहोयरं मइपगब्भो । भरहेण अहं दूओ, विसज्जिओ तुज्झ पसम्मि ॥१९॥ आणवइ तुमं भरहो, समुद्दपेरन्तवसुमईनाहो । जह मा कुणसु विरोह, समयं चिय वज्जयण्णेणं ॥१००॥ सीहोयरो पवुत्तो, किं गुणदोसे न याणई भरहो । जइ विणयमइगयाणं, भिच्चाण पहू पसज्जन्ति ॥१०१॥ मह एस वज्जयण्णो, विणयपराहुत्तमाणिओ मुइओ । एयस्स परमुवायं, करेमि किं तुज्झ तत्तीए ? ॥१०२॥ भणइ तओ सोमित्ती, किं ते बहुएहि जंपियव्वेहिं ? । एयस्स खमसु सव्वं, सीहोयर ! मज्झ वयणेणं ॥१०३॥ सोऊण वयणेयं, भणइ य सीहोयरो परमरुट्टो । जो तस्स वहइ पक्खं, सो विमए चेव हन्तव्वो ॥१०४॥ पुणरवि भणइ कुमारो, मह वयणं सुणसु सव्वसंखेवं । संधिं व कुणसु अज्जं, मरणं व लहुं पडिच्छाहि ॥१०५॥ एवं च भणियमेत्ते, संखुहिया सयलपत्थिवत्थाणी । नाणाचेट्टाउलिया, नाणादुव्वयणकल्लोला ॥१०६॥ भणितः सूपकारपति नरपतिनाऽन्नपानादिकम् । एतस्यै त्वं निजकं देहि त्वरमाणोन्वराहारम् ॥९३॥ तं लक्ष्मणेन नीतं भुक्तमेव भोजनं यथेच्छया । सर्वगुणैरपि पूर्णममृतमिव तनुः सुखायति ॥९४।। ततो भणति पद्मनाभः पश्य सौमित्रे ! वज्रकर्णेन । अज्ञातगुणेनास्माकं व्यवहरितमेवेदृशं कार्यम् ॥१५॥ जिनशासनानुरक्तोऽनन्यदृष्टि र्दशाङ्गनरपतिः । यदि प्राप्स्यति विनाशं धिगस्तु तदास्मज्जीवितेन ॥९६।। गत्वा लक्ष्मण ! त्वं सिंहोदरपाथिवं भणैवम । प्रीतिं करु शीघ्रं समकमेव वजकर्णेन ॥२७॥ यदाज्ञापयसि भणित्वा लक्ष्मणोऽतिगतः पवनवेगः । शिबिरमेव संप्राप्तः क्रमेण प्रविशति राजगृहम् ॥९८॥ आस्थानमण्डपस्थं जल्पति सिंहोदरं मतिप्रगल्भः । भरतेनाहं दूतो विसर्जितस्तव पार्श्वे ॥१९॥ आज्ञापयति त्वां भरतः समुद्रपर्यन्तवसुमतिनाथः । यथा मा कुरु विरोधं समकमेव वज्रकर्णेन ॥१००॥ सिंहोदरः प्रोक्तः किं गुणदोषान्नजानति भरतः । यदि विनयमतिगतानां भृत्यानां प्रभुः प्रसीदन्ति ॥१०॥ ममैष वज्रको विनयपराङ्मुखमानितो मुदितः । एतस्य परमोपायं करोमि किं तव चिन्तया ? ॥१०२॥ भणति ततः सौमित्रिः किं तव बहुभिर्जल्पितव्यैः । एतस्य क्षमस्व सर्वं सिंहोदर ! मम वचनेन ॥१०३॥ श्रुत्वा वचनमेतद्भणति च सिंहोदरः परमरुष्टः । यस्तस्य वहति पक्षं सोऽपि मयेव हन्तव्यः ॥१०४।। पुनरपि भणति कुमारो मम वचनं श्रुणु सर्वसंक्षेपम् । संधि वा कुरुष्वाद्य मरणं वा लघु प्रतीच्छ ॥१०५॥ एवं च भणितमात्रे संक्षुब्धा सकलपार्थिवास्थानी । नानाचेष्टाकूलिता नानादुर्वचनकल्लोलाः ॥१०६।। १. पीइं-प्रत्य०।
Jain Education Intematonal