Paumchariyam Part 02

Author(s): Parshvaratnavijay
Publisher: Omkarsuri Aradhana Bhavan

Page 158

३३०
पउमचरियं जह आणवेसि भद्दे !, एव इमं जंपिऊण सोमित्ती । वणमालासमहिओ, उवविट्ठो सन्निगासम्मि ॥२८॥ ते तत्थ समुल्लावं, वणमालासंसियं पकुव्वन्ता । अच्छन्ति सुरसरिच्छा, नग्गोहदुमस्स हेट्ठम्मि ॥२९॥ ताव य वणमालाए, सहीओ निद्दक्खए विउद्धाओ। दट्टण ताए सयणं, सुन्नं ताहे गवेसन्ति ॥३०॥ सद्देण ताण सुहडा, समुट्ठिया विविहपहरणविहत्था । पायालबलसमग्गा, ते वि गवसन्ति वणमालं ॥३१॥ दिट्ठा य भमन्तेहिं, वणमाला राम-लक्खणा य तहिं । परिमुणियकारणेहि, नरेहि सिट्टा महिहरस्स ॥३२॥ दिट्ठा नरवइ विद्धी, तुह सामिय ! सयलबन्धुसहियस्स । इह लक्खणो य रामो, समागया पुरिसमीवम्मि ॥३३॥ सा तुज्झ सामि ! दुहिया, वणमाला अप्पयं विवायन्ती । रुद्धा य लक्खणेणं, सा वि तहिं अच्छई बाला ॥३४॥ सुणिऊण वयणमेयं, ताण धणं देइ नरवई तुट्ठो । चिन्तेइ य दुहियाए, जं इट्ठसमागमो जाओ ॥३५॥ सव्वाण वि जीवाणं, इह इट्ठसमागमो सुहावेइ । जो पुण हवेज्ज सहसा, सो सुरलोगं विसेसेइ ॥३६॥ एवं महीहरनिवो, भज्जाए परिजणेण समसहिओ । गन्तूण रामदेवं, अवगृहइ लक्खणसमग्गं ॥३७॥ सीया य समालत्ता, कसलं परिपच्छिया सरीराइ । तत्थेव ण्हाण-भोयण-आभरणविही कया ताणं ॥३८॥ पडुपडह-तूरसद्दो, महूसवो कारिओ नरवईणं । नच्चन्तवरविलासिणि-जणेण बहुमङ्गलाडोवो ॥३९॥ कुङ्कमकयङ्गरागा, सीयासहिया रहेसु आरूढा । नयरं महीहरेणं, पवेसिया जण-धणाइण्णं ॥४०॥ ते तम्मि य विजयपुरे, भुञ्जन्ता उत्तमं विसयसोक्खं । अच्छन्ति जहिच्छाए, दसरहपुत्ता गुणमहन्ता ॥४१॥ एवं तु पुण्णेण समज्जिएणं, अन्नन्नदेसेसु वि संचरन्ता । पावन्ति सम्माण परंमणुस्सा, तम्हा खुधम्मं विमलं करेह ॥४२॥
॥इय पउमचरिए वणमालानामं छत्तीसइमं पव्वं समत्तं ॥ यथाऽऽज्ञापयसि भद्रे ! एवमिदं जल्पित्वा सौमित्रिः । वनमालासमसहित उपविष्टः सन्निकर्षे ॥२८॥ ते तत्र समुल्लापं वनमालाशंसित प्रकुर्वन्तः । आसते सुरसदृशा न्यग्रोधद्रुमस्याधस्तात् ॥२९॥ तावच्च वनमालायाः सखायो निद्राक्षये विबुद्धाः । दृष्ट्वा तस्याः शयनं शून्यं तदा गवेषयन्ति ॥३०॥ शब्देन तेषां सुभटाः समुत्थिता विविधप्रहरणविहस्ताः । पातालबलसमग्रास्तेऽपि गवेषयन्ति वनमालाम् ॥३१॥ दृष्टाश्च भ्रमद्भिर्वनमाला राम-लक्ष्मणौ च तत्र । परिमुणितकारणै नरैः शिष्ट महीधरस्य ॥३२॥ दृष्टौ नरपते ! वृद्धिस्तव स्वामिन् ! सकलत्रबन्धुसहितस्य । इह लक्ष्मणश्च रामः समागतौ पुरिसमीपे ॥३३॥ सा तव स्वामिन् ! दुहिता वनमालाऽऽत्मानं व्यापादयन्ती । रुद्धा च लक्ष्मणेन सापि तत्रास्ते बाला ॥३४॥ श्रुत्वा वचनमेतत्तेभ्यो धनं ददाति नरपतिस्तुष्टः । चिन्तयति च दुहितु र्यदिष्टसमागमो जातः ॥३५॥ सर्वेषामपि जीवानामिहेष्टसमागमः सुखायति । यः पुन भवेत्सहसा स सुरलोकं विशेषयति ॥३६।। एवं महीधरनृपो भार्यया परिजनेन समसहितः । गत्वा रामदेवअवगृहति लक्ष्मणसमग्रम् ॥३७॥ सीता च समालप्ता कुशलं परिपृष्टा शरीरादि । तत्रैव स्नान-भोजनाभरणविधिः कृतस्तेषाम् ॥३८॥ पटुपटहतूर्यशब्दो महोत्सवः कारितो नरपतिना । नृत्यद्वरविलासिनि-जनेन बहुमङ्गलाटोपः ॥३९॥ कुङ्कमकृताङ्गरागौ सीतासहितौ रथमारुढौ । नगरं महीधरेण प्रवेशितौ जनधनाकीर्णम् ॥४०॥ तौ तस्मिन्विजयपुरे भुञ्जन्तावुत्तमं विषयसुखम् । आसाते यथेच्छया दशरथपुत्रौ गुणमहन्तौ ॥४१॥ एवं तु पुण्येन समजितेनान्योन्यदेशेष्वपि संचरन्तः । प्राप्नुवन्ति सन्मानं परं मनुष्यास्तस्मात्खलु धर्मं विमलं कुरुत ॥४२॥
॥ इति पद्मचरित्रे वनमालानाम षष्टिशत्तम उद्देशः समाप्तः ॥
Jain Education Intemational