Paumchariyam Part 02

Author(s): Parshvaratnavijay
Publisher: Omkarsuri Aradhana Bhavan

Page 101

राम-लक्खण-धणुरयणलाभविहाणं-२८/१०१-१२९
२७३ ठविऊण लोहपीढे, सज्जीवं धणुवरं कयं सिग्छ । ताव च्चिय संजायं, रय-रेणुसमोत्थयं गयणं ॥११५॥ आकम्पिया य सेला, विवरीयं चिय वहन्ति सरियाओ । उक्का-तडिच्छडालं, विहुमवण्णं दिसायक्कं ॥११६॥ सव्वत्तो घोररवा, चण्डा निवडन्ति तत्थ निग्घाया । सूरो पणट्ठतेओ, जाओ य जणो भउव्विग्गो ॥११७॥ एयारिसम्मि जाए, पलयावत्ते जए धणुवरंतं । विलएइ पउमनाहो, सव्वनरेन्दाण पच्चक्खं ॥११८॥ एयन्तरम्मि गयणे, देवा मुञ्चन्ति कुसुमवरवासं । साहु त्ति जंपमाणा, जयसढुग्घुटतूररवा ॥११९॥ रामेण धणुवरं तं, गाढं अप्फालियं सदप्पेणं । जह बरहिणेहि घुटुं, नवपाउसमेहसङ्काए ॥१२०॥ खुहिओ व्व सायरवरो, सो जनिवहो कमेण आसत्थो । ताव च्चिय पसयच्छी, सीया रामं पलोएइ ॥१२१॥ उल्लसियरोमकूवा, सिणेहसंबन्धजणियपरितोसा । लीलाए संचरन्ती, रामस्स अवट्ठिया पासे ॥१२२॥ ऊयारिऊण धणुयं, पउमो निययासणे सुहनिविट्ठो । सीयाए समं रेहइ, साहीणो अणङ्गो व्व ॥१२३॥ तं लक्खणेण धणुयं, घेत्तूणं वलइयं सहरिसेणं । आयड्डियं सदप्पं, पक्खुभियसमुद्दनिग्धोसं ॥१२४॥ दट्टण विक्कमं ते, सव्वे विज्जाहरा भउव्विग्गा । देन्ति गुणसालिणीओ, अट्ठारग पवरकन्नाओ ॥१२५॥ विज्जाहरेहि सिग्धं, गन्तूणं चक्कवालवरनयरं । वित्तन्ते परिकहिए, चन्दगई दुम्मणो जाओ ॥१२६॥ आलोइऊण भरहो, रामं दढसत्ति-कन्तिपडिपुण्णं । अह सोइउपयत्तो, तक्खणमेत्तेण पडिबुद्धो ॥१२७॥ गोत्तं पिया य एक्को, एयस्स ममं पि दोण्ह वि जणाणं । नवरं अब्भुयकम्मो, रामो परलोयसुकएणं ॥१२८॥ पउमदलसरिसनयणा पउममुही पउमगब्भसंकासा । पउमस्स इमा भज्जा, जाया निययाणुभावेणं ॥१२९॥ स्थापयित्वा लोहपीठे सजीवं धनुर्वरं कृतं शीघ्रम् । तावदेव संजातं रजोरेणुसमवस्तृणं गगनम् ॥११५।। आकम्पिताश्च शैला विपरीतमेव वहन्ति सरितः । उल्कातडिच्छटावद् विद्रुमवर्णं दिक्चक्रम् ॥११६।। सर्वत: घोररवाश्चण्डा निपतन्ति तत्र निर्घाताः । सूर्यः प्रनष्टतेजा जातश्च जनो भयोद्विग्नः ॥११७।। एतादृशे जाते प्रलयावर्ते जगति धनुर्वरं तत् । विलगति पद्मनाभः सर्वनरेन्द्राणां प्रत्यक्षम् ॥११८॥ एतदन्तरे गगने देवा मुञ्चन्ति कुसुमवरवासम् । साध्विति जल्पन्तो जयशब्दोद्धृष्टतूर्यरवाः ॥११९॥ रामेण धनूर्वरं तद्गाढमास्फालितं सदर्पण । यथा बहिणैः धृष्टं नवप्रावृड्मेघशङ्कया ॥१२०।। क्षुभित इव सागरवर: स जननिवहः क्रमेणाश्वास्तः । तावदेव प्रसन्नाक्षिः सीता रामं प्रलोकते ॥१२१।। उल्लसितरोमकूपा स्नेहसंबन्धजनितपरितोषा । लीलया संचरन्ती रामस्यावस्थिता पार्वे ॥१२२॥ उत्तार्य धनुष्कं पद्मो निजासने सुखनिविष्टः । सीतया समं राजते रतिस्वाधीनोऽनङ्ग इव ।।१२३।। तल्लक्ष्मणेन धनुष्कं गृहीत्वा वलयितं सहर्षेण । आकृष्टं सदष प्रक्षुभितसमुद्रनिर्घोषम् ॥१२४॥ दृष्ट्वा विक्रमं ते सर्वे विद्याधरा भयोद्विग्नः । ददति गुणशालिन्योऽष्टादश प्रवरकन्याः ॥१२५॥ विद्याधरैः शीघ्रं गत्वा चक्रवालनगरम् । वृतान्ते परिकथिते चन्द्रगति र्दुमनाजातः ॥१२६।। आलोक्य भरतो रामं दृढशक्ति-कान्ति प्रतिपूर्णम् । अथ शोचितुं प्रवृत्तस्तत्क्षणमेव प्रतिबुद्धः ॥१२७॥ गोत्रं पिता चैक एतस्य ममापि द्वयोरपि जनयोः । नवरमद्भूतकर्मा रामः परलोकसुकृतेन ॥१२८॥ पद्मदलसदृशनयना पद्ममुखी पद्मगर्भसंकाशा। पद्मस्येमा भार्या जाता निजानुभावेन ॥१२९॥
पउम. भा-२/११