________________
વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબીઓ)
સૂર્યાસ્તના એક કલાક પૂર્વે તો એમના ઘરે ગોચરી-વહોરવા પહોંચી જ જઈએ. એટલે એ બધાએ ગોચરી આપણા માટે વહેલી બનાવવી જ પડે...
એટલે સાંજે રાંધેલી રસોઈ હું લેતો નથી. એના બદલે કોરા મમરા અથવા ચણા અથવા એકલા ખાખરા (દૂધ પણ નહિ...) લાવીને એનાથી જ સાંજની ગોચરી પૂરી કરી લઉં.
સવારે નવકારશીમાં દૂધ/ગોળપાણી વાપરતા બે મિનિટ અને સાંજે ચણા/મમરા/ખાખરા વાપરતા પાંચ મિનિટ લાગે.
હું સાંજની ગોચરીમાંડલીમાં નથી જતો,મારી જગ્યાએ જ વાપરું છું. મને ભય રહે છે કે સાંજની ગોચરીની ગરમ-ગરમ, અલગ અલગ વસ્તુઓ જોઈને હું લલચાઈ જઈશ તો? મારો વૈરાગ્ય તૂટી જશે તો ? તો હું પણ ધીરે ધીરે એ બધું વા૫૨વા લાગીશ. ના! એકાસણાના ન થાય તો ભલે, પણ હવે આટલો ત્યાગ તો કમસેકમ મારામાં ટકવો જ જોઈએ ને?’’
મુનિના આ શબ્દોએ મારી આંખોમાં ઝળઝળીયાં આવી ગયાં.
(૧૧) એક મોટી ઉંમરના મુનિરાજ ચોમાસામાં કદી પણ બારી પાસે ન બેસે. ભીંતથી પણ બે ત્રણ ચાર હાથ દૂર બેસે. જ્યારે મેં આનું રહસ્ય પૂછ્યું ત્યારે અભણ ગણાતા એ મુનિ બોલ્યા કે
‘ચોમાસામાં ગમે ત્યારે વરસાદ પડે અને એ વખતે બારી ઉપર, ધાર ઉપર પણ પાણીના છાંટા પડે. એ પછી પાણી અંદર આવતું અટકાવવા એ બારી બંધ કરીએ તો પેલા ટીપાં રીતસર ચકદાઈ જ જાય ને ? અને બારી બંધ કર્યા બાદ થોડીવારે વરસાદ બંધ થયા પછી ખોલીએ તો ય એ બારી પર રહેલા ટીપાઓની તથા બહારના ભાગમાં રહેલા ટીપાઓની વિરાધના થાય જ. એટલે મેં નક્કી કર્યું કે વરસાદના સમયમાં બારી ખોલવી પણ નહિ કે બંધ પણ કરવી નહિ. એ રીતે જ ટેવાઈ ગયો છું.''
(૧૨) “તમે એકલા આવ્યા છો? સાથે કોઈ ભાઈ નથી?'’
એ મુનિરાજે મળવા આવેલા ૬૦ વર્ષની ઉંમરના એક બહેનને પ્રશ્ન કર્યો. હું ત્યાં જ જરાક દૂર બેઠેલો હતો. પેલા બહેન બોલ્યાં, “ના, સાહેબજી! કોઈ ઘરે નથી. એ તો બહાર ગયા છે. હું એકલી જ આવી છું.’’
આ મુનિએ કહી દીધું કે “અમારાથી એકલા બહેન સાથે વાત કરવા ન બેસાય. તમે કોઈ
ભાઈને લેતા આવો તો બેસાય.''
અને પેલા બહેને વંદન કરીને વિદાય લીધી. મેં તરત પેલા સાધુને પૂછ્યું કે “એ કોણ હતું ?'' સાધુએ જવાબ આપ્યો કે ‘મારા સંસારી બા હતા.’’
હું તો આ જવાબ સાંભળીને સ્તબ્ધ થઈ ગયો.’’ ભલા માણસ ! સગા બા, ૬૦ આસપાસની ઉંમર, સાંજનો ચાર વાગ્યાનો સમય ! તમને ક્યાં આમાં કોઈ દોષ લાગવાનો છે?’’ મેં એમને
૩૬
