________________
-~~~~~~~RE વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબીઓ ~~~~~~~~
અધૂરામાં પુરૂ એ ચોમાસાના દિવસો હોવાથી બહાર ધોધમાર વરસાદ વરસતો હતો. એમાં વળી મધરાતનો સમય ! એમાં શ્રાવકોને ઉઠાડવા, પાણી નવું ગરમ કરાવવું... એ બધુ એ સ્થાનમાં અત્યંત કપરું હતું.
શું કરવું ? અંડિલથી બગડેલા વસ્ત્રોનો કાપ કાઢ્યા વિના છૂટકો ન હતો. પણ કોઈને પણ કોઈપણ ઉપાય સુઝતો ન હતો.
એ જ વખતે પંન્યાસજીએ બધા સાધુઓને કહ્યું કે “તમે બધા હમણા જ ઉક્યા છો, તમને બધાને માત્રાની શંકા તો હશે જ ને? તો એક મોટો પ્યાલો લાવો. અને બધા વારાફરતી એમાં માત્રુ કરો....”
પંન્સાયજીએ આવું શા માટે કહ્યું એ તો કોઈ સમજી ન શક્યા, પરંતુ એમની આજ્ઞા પ્રમાણે બધાએ પ્યાલામાં માત્રુ કર્યું. સાધુઓ ઘણા હોવાથી મોટો પ્યાલો લગભગ પોણાભાગનો તો ભરાઈ ગયો. એ પછી પંન્યાસજીએ કહ્યું, “બધા રૂમની બહાર જતા રહો...”
અને બધા સાધુના ગયા બાદ પંન્યાસજીએ અંડિલથી બગડેલા વસ્ત્રો એ માત્રામાં જ ઘસી ઘસીને સાફ કર્યા. એ રીતે અંડિલના બધા અંશો દૂર થઈ ગયા. એ પછી અડધા ઘડા જેટલું ચૂનાનું પાણી હતું, એમાં ક્રમશઃ બે વાર બધા વસ્ત્રો ઘસી ઘસીને ધોઈ લીધા. એટલે તત્કાળ તો એ બધા વસ્ત્રો સાફ થઈ ગયા. એ પછી બીજા દિવસે બધા વસ્ત્રોનો વ્યવસ્થિત કાપ કાઢી લીધો.
પણ સાધુઓ તો આ બધું જોઈને અવાચક જ બની ગયા. એક મોટા પંન્યાસજી ઘણા બધા સાધુઓના માત્રાના સહારે એક ઘરડા સાધુના અંડિલવાળા કપડાને ચોખ્ખા કરે અને એમાં એમને લેશ પણ જુગુપ્સા જ ન થાય... આ બધુ એ સાધુઓ પહેલી જ વાર જોઈ રહ્યા હતા.
(મધ્યસ્થ દૃષ્ટિથી વિચારવું કે “ઉત્સર્ગમાર્ગે આ ન કરાય પણ આવી કટોકટિના સમયે અપવાદ પણ હોય જ. વળી, આ પંન્યાસજીના મનમાં સાધુઓ પ્રત્યેનો સભાવ + જુગુપ્સાનો જવલંત વિજય + વૈયાવચ્ચ ઉપર અગાધ શ્રદ્ધા... વગેરે કેટલા બધા ગુણો હશે, એ આ નાનકડા પ્રસંગ ઉપરથી ધ્વનિત થ
આવા પણ પૌષધવતી શ્રાવકો હોય છે ! “અરે ભાઈ ! તમે તો પૌષધમાં લાગો છો. આ બાજુ ક્યાં જાઓ છો? હાથમાં પ્લાસ્ટીકની ડબી છે, પાણી છે, એટલે લાગે છે કે તમે બહાર ઠલ્લે જઈ રહ્યા છો. તમે બહાર ઠલ્લે જવાની જગ્યા જોઈ છે ?” સુરત ગોપીપુરાના એક રસ્તા ઉપર સાધુએ શ્રાવકને પૃચ્છા કરી.
--
