________________
વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબીઓ
પણ ત્યાં જ બાલમુનિ બોલ્યા “વધારાનું દૂધ લાવવું નહિ પડે. હું હાથથી આ બધું દૂધ લઈને વાપરી લઈશ. મને ચાલશે.”
વડીલમુનિ આશ્ચર્ય પામ્યા. “આવું દૂધ તમે વાપરશો ? ફાવશે ? હું તો બિલકુલ વાપરી શકું નહિ. મને તો ઉલ્ટી જ થઈ જાય. અને તમે ય ન વાપરો તો ચાલશે. કેમકે બીજું દૂધ તો મળી જ રહેવાનું છે. આપણને કશી ખોટ પડવાની નથી.”
પણ બાલમુનિ કહે “આપ ચિંતા ન કરશો. મેં આ રીતે પહેલા પણ એક-બે વાર દૂધ વાપરેલું છે. નકામું શા માટે દૂધ બગડવા દેવું ?”
વડીલ તો અહોભાવ સાથે બાલમુનિને જોઈ રહ્યા.
અને ખરેખર બે હાથે એ દૂધ પાત્રીમાં ભેગું કરી લઈને બાલમુનિ વાપરી ગયા. ન કોઈ ફરિયાદ ! ન દુગુંછા ! ન મોઢાની રેખામાં ય ફેરફાર ! વડીલમુનિ વિચારતા જ રહ્યા કે “વર્ષોના દીક્ષાપર્યાય બાદ પણ હું જે ન મેળવી શક્યો, એ આ બાલમુનિએ માત્ર બે વર્ષના દીક્ષાપર્યાયમાં મેળવી લીધું. કોટિ કોટિ વંદન હો એ બાલ છતાં પરિપક્વ મુનિરાજને !
(આમ તો આ વાત નાનકડી છે. છતાં એમાં ગર્ભિત રીતે પડેલો વૈરાગ્યગુણ અતિકિંમતી છે. ઘણી મોટી વાતો કરનારા આપણામાં આવા નાના નાના ગુણોની તો ખામી નથી ને ? એ આપણે જાતે જ તપાસી લેવું જોઈએ.)
સર્વજીવરસ્નેહી મુનિ સ્વજનો પર નિઃસ્નેહી બનતા...
‘ખચ... ખચ’ એક ગુંડાએ કોઈ માણસના પેટમાં જોરથી ચપ્પુ હુલરાવી દીધું. બે ગુંડાઓએ એને બરાબર પકડી રાખ્યો હતો.
સાંજનો સાડાપાંચ વાગ્યાનો સમય !
કલકત્તાના એ ઝવેરી, ઉંમર વર્ષ ૬૦ ! દુકાન બંધ કરીને ઘરે જઈ રહ્યા હતા, ત્યાં નજર સામે આ રીતે એક ભાઈનું નિર્દયતાથી ખૂન થતું નિહાળ્યું.
પૈસા માટે કે જૂનું વૈર વાળવા કે બીજા કોઈક કારણે ? કયા કારણે એ ખૂન થયું એ તો ખબર ન પડી. પણ આ દૃશ્ય જોઈને એ ઝવેરી ભાઈ ધ્રુજી ઉઠ્યા. સંસારની અસારતા પ્રત્યક્ષ દેખાવા લાગી. ‘આવતી કાલે મારું પણ મોત આ રીતે કે બીજી રીતે પણ અવશ્ય થવાનું જ છે.’ એ સચ્ચાઈ એમને રૂંવાડે રૂંવાડે સ્પર્શી ગઈ.
તરત પાછા દુકાને ગયા, ‘હું જાઉં છું, મારી કોઈ ચિંતા કરશો નહિ...' એમ નાનકડી ચિઠ્ઠી મૂકીને એ ભાઈ સીધા દીલ્હી પહોંચ્યા. એમની ઈચ્છા હતી પ્રવ્રજ્યા સ્વીકારી આત્મકલ્યાણ સાધી લેવાની !
૧૦૭
