________________
-~~~-~~~ વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબીઓ~~~~~~~
– નાના-મોટા તપમાં દોષિત તો વાપરી શકાય, એમાં વાંધો નહિ.” એવું તો આપણે નથી માનતા ને? આ મુનિએ ૧૦૦મી ઓળીમાં એક દ્રવ્ય વાપરવામાં પણ દોષિત ન લેવાનો સુંદર-સજ્જડ પ્રયત્ન કર્યો છે.
> નાની નાની બિમારીમાં કે લાંબા વિહારોમાં કે પ્રસંગો માટે ઝટ ઝટ ડોળી-વહીલચેરનો ઉપયોગ કરી લેવાનું તો આપણું વલણ નથી ને ? આ મુનિરાજ ૭૦ વર્ષની ઉંમરે, ૧૦૦મી ઓળીમાં, પગના મોટા સોજા અને દુઃખાવામાં પણ અને ગુરુની સંપૂર્ણરજા હોવા છતાં પણ વ્હીલચેરાદિ વાપરવા લગીરે તૈયાર નથી.
> જરાક કંઈક મુશ્કેલી થાય એટલે સંપૂર્ણ પરાધીન બની જવું, બીજા પાસે વૈયાવચ્ચ લેવી, માંડલીનું કામ છોડી દેવું... એવી આળસુ મનોવૃત્તિ તો આપણી નથી ને ? આ મુનિ વૃદ્ધ + ગ્લાન + તપસ્વી હોવા છતાં વૈયાવચ્ચ લેવા તો તૈયાર નથી જ, ઉપરથી માંડલીનું કામ અને ભક્તિ.. બંને માટે અતિ-ઉત્સાહી છે.
> તપસ્વીને વિગઈ ખાનારાઓ પ્રત્યે સભાવ-અહોભાવ ઓછો થાય... એવું બને. પણ આ મુનિને એકદિવસ સહવર્તી મુનિ માટે વધઘટમાં ગોચરી લાવવાનો લ્હાવો મળ્યો, તો એ ખુશ ખુશ થઈ ગયા. “આજે મને ભક્તિનો લાભ મળ્યો.” એમ બોલી ઉઠ્યા. આપણું વલણ કેવું?
યતિજીતકલ્પમાં કહ્યું છે કે સાચો સાધુ અપવાદમાર્ગે દોષ સેવે, તો પણ એ ખૂબ પશ્ચાત્તાપ કરે. જો એને પશ્ચાત્તાપ ન થાય, તો એને અપવાદમાર્ગ સેવવાનો અધિકાર નથી. એ અનનુતાપી શબ્દથી ઓળખાય છે.
અપવાદસેવન કરવું જ પડે. તો કેવી રીતે કરવું? એ આ મુનિરાજ પાસેથી આપણને શીખવા મળે છે.)
રોગી બન્યા સંચમરાગી ! એ બેનને જન્મથી જ ફીટનો રોગ ! દર મહિને એકાદવાર ફીટ આવે. આખું શરીર ખેંચાય, બેન બેભાન બની જાય. બે દિવસ સુધી શરીર આખું જડ બની જાય.
વર્ષોના વર્ષો આ રીતે વીત્યા.
આ બેનની સગી બે બેનોએ દીક્ષા લીધેલી. એકવાર એમનો પત્ર આવ્યો કે “તમે પજુસણ કરવા અહીં વડોદરા આવશો તો આરાધના સારી થશે...” અને ફીટવાળા બેન પોતાની બા સાથે સગી બેન સાધ્વીઓ પાસે પ્રથમવાર ધર્મારાધના કરવા વડોદરા ગયા. સાધ્વીજીઓની પ્રેરણાથી ચોસઠ પ્રહરી પૌષધનો પ્રારંભ કર્યો.
“તમારે ફીટની તકલીફ છે, એટલે એકાસણા જ કરવા.” એમ સાધ્વીજીઓએ પ્રેરણા આપી, છતાં આ બેનનો ભાવ ઉછળતો રહ્યો, અને પહેલા દિવસે ઉપવાસ કર્યો. બીજા દિવસે
