________________
-~~~-~~-- વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબીઓ ~~-~
અને પગમાં મોટો પાટો બાંધેલો હોવા છતાં બધી ઉપધિ સાથે એમણે વિહાર કર્યો. પહેલા જ દિવસે ૧૦ કિ.મી. પહોંચ્યા અને દુઃખાવો વધવા લાગ્યો. યુવાનમુનિએ ફરી સમજાવ્યા. છતાં “મારી શક્તિ જ્યાં સુધી પહોંચશે, ત્યાં સુધી હું ચાલીશ જ. મારે ડોળી-વ્હીલચેરના પાપ કરવા નથી.” એ એક જ શબ્દો એમના મુખેથી નીકળ્યા.
બીજા દિવસે વળી પાછો વિહાર થયો. પણ દુઃખાવો અસહ્ય બન્યો. બે દિવસ આરામ કરી થોડીક દવા બદલી ફરી વિહાર કર્યો અને પાછો દુઃખાવો અતિ-અસહ્ય બન્યો. ફરી એક સંઘમાં ચાર દિવસ રોકાઈ જવું પડ્યું. ,
યુવાનમુનિએ આ દિવસો દરમ્યાન વૃદ્ધમુનિને કહ્યું કે “તમે તમારી ઉપધિ-ઝોળી મને આપી દો, હું ઉંચકી લઈશ.” પણ યુવાનની જીદ સામે વૃદ્ધની જીદ ઘણી જોરદાર હતી. અને આ તમામ વિહાર પોતાની બધી જ ઉપધિ જાતે ઉંચકીને જ કર્યો. “મને પગમાં દુઃખાવો છે, પીઠ પર કે ખભા પર દુઃખાવો નથી. એટલે ઉપધિ-ઝોળી ઉંચકવામાં મને કોઈ જ વાંધો નથી.” આ એમની વિચારધારા !
છેવટે યુવાનમુનિએ આ બધી વાત ગુરુને જણાવી. ગુરુને લાગ્યું કે “આ વૃદ્ધમુનિ વિહાર કરે એ ઉચિત નથી.” એટલે ગુરુએ સીધી આજ્ઞા કરી કે “તમારે ડોળી/વ્હીલચેરમાં બેસીને અહીં આવી જવું. મારો આદેશ છે...”
એક બાજુ ગુર્વાશા ! બીજી બાજુ સંયમરાગ !
છેવટે એક નાનકડી ભૂલ એ વૃદ્ધમુનિ કરી બેઠા. ગુર્વાજ્ઞાનું ઉલ્લંઘીને એમણે પુષ્કળ દુઃખાવા વચ્ચે પણ ચાલતા ચાલતા જ વિહાર કર્યો અને છેલ્લા બાકી રહેલા ૧૬ કિ.મી. કુલ ત્રણ વિહાર દ્વારા પૂર્ણ કરી ગુરુ પાસે પહોંચી ગયા.
પણ
પગનો સોજો બેહદ બન્યો, બે-ત્રણ સ્થાને “લોહીના પત્થર જ હોય' એવા સોજા થઈ ગયા. લંગડાતે પગે જ ચાલવું પડે એવી પરિસ્થિતિ ! ગુરુએ આ બધું જોઈ ઠપકો આપ્યો, “ગુર્વાજ્ઞા માનવામાં વધુ લાભ” એ સમજાવ્યું. આંખના આંસુ સાથે વૃદ્ધમુનિ બોલ્યા “હું ફરી આવી ભૂલ નહિ કરું. આપની આજ્ઞા અવશ્ય પાળીશ...”
૨૦ દિવસ એ જ સ્થાને રોકાયા, ઘણા ઉપચારો કર્યા, પણ એ સોજો વિહારાદિના કારણે પુષ્કળ પુષ્કળ વધી ગયેલો... ૨૦ દિવસે પણ ઠેકાણું ન પડ્યું. માત્ર આરામ થવાને લીધે ૪૦% થી ૫૦% જેટલો સુધારો થયો. પણ લંગડાતા પગે જ ચાલવું પડે... એવી પરિસ્થિતિ તો ઉભી જ રહી ! એ જ ગાળામાં બે-ચાર દિવસ હર્પિસના રોગની તીવ્રતમ બળતરાઓ અનુભવી.
આ સહન કરતા રહ્યા અને મક્કમતા સાથે ૧૦૦મી ઓળીની આરાધના પણ કરતા રહ્યા. પારણું કરી લેવાનો વિચાર પણ નહિ. ગુરુના આદેશથી એકને બદલે બે-ત્રણ દ્રવ્યથી આંબિલ શરુ કર્યા.
ખરી વાત હવે આવે છે.
