________________
-~~~-~~ વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબીઓ ~~~~~~~~ * ત્યાં કોઈક કલ્યાણમિત્રે સલાહ આપી કે “ગુજરાત જાઓ, શાશ્વત તીર્થ શત્રુંજય ગિરિરાજની સ્પર્શના કરો. એના પ્રભાવે તમને ચોક્કસ સદ્ગુરુની પ્રાપ્તિ થશે.” > અને ભાઈ ઉપડ્યા ગુજરાત ! ત્યાં પાલિતાણામાં એક યોગીકક્ષાના આચાર્યદેવનો ભેટો થયો. ભાઈએ પોતાના મનની બધી રજુઆત કરી. આચાર્યશ્રીએ પાત્રતા નિહાળી દીક્ષાની રજા આપી. - દીક્ષા વખતે એ ભાઈએ નાનકડી ચબરખીમાં કલકત્તાનું પોતાનું સરનામું વગેરે લખીને આચાર્યશ્રીને આપ્યું. “મારું મરણ થઈ જાય, પછી તમે આ સરનામે મારા અંગેની વિગતવાર જાણ કરશો. ત્યાં સુધી નહિ..”
એકપણ સ્વજનને બોલાવ્યા વિના ભરપૂર વૈરાગ્ય સાથે એ ૬૦ વર્ષના વૃદ્ધ ઝવેરીએ દીક્ષા લીધી. 15 આજથી ૬૦ વર્ષ પૂર્વેની આ વાત ! તે વખતે વૈજ્ઞાનિક સાધનોની સગવડ પણ ઘણી ઓછી ! એટલે સ્વજનો પણ એમને શોધી શક્યા ન હતા. એમાં ય ક્યાં કલકત્તા ! ક્યાં ગુજરાત!
વૈરાગ્ય પાકો હતો એટલે મોટી ઉંમરે પણ સંયમમાં કડક બનીને જ જીવતા. - (૧) દર મહીને ઓછામાં ઓછા ૧૮ ઉપવાસ કરે.
(૨) જે ૧૨ દિવસ વાપરે, તે પણ એકાસણા જ.. (૩) એ એકાસણા પણ કાયમ અવઢના પચ્ચકખાણે કરે. (૪) એ બધા એકાસણા ઠામચોવિહાર કરે. (વાપરતી વખતે જ પાણી ! એ પછી નહિ...) એ સિવાય સ્વાધ્યાય-ધ્યાનાદિની આરાધના વધારાની !
એમની સૌથી મોટી આરાધના હતી સ્વજનધૂનનની ! વિચાર તો કરો કે દીક્ષામાં પણ સ્વજનોને યાદ ન કર્યા. (કદાચ મને અટકાવે તો ? એવો ભય પણ હોય.) અને દીક્ષા બાદ પણ કદીપણ એકાદ પત્ર પણ સંસારી ઘરે ન લખ્યો.
કુટુંબ ઘણું સુખી ! પત્ની, દીકરાઓ, દીકરીઓ, પૌત્ર, પૌત્રીઓ, વહુઓ, મિત્રો... આ બધાની યાદ આવ્યા વિના રહે ખરી ? એમને મળવાની, એમને હિતોપદેશ આપવાની ઈચ્છા થયા વિના રહે ખરી ? - પણ આ મહાત્મા વર્ષો સુધી જીવ્યા, છતાં ખરેખર મૃત બનીને જીવ્યા. સંસારના કોઈપણ સંબંધને યાદ કર્યા વિના જીવ્યા.
એમના કાળધર્મ બાદ વિગતવાર એ સમાચાર કલકત્તા મોકલવામાં આવ્યા.
(આપણે સ્વજનો-મિત્રો-ભક્તોને મહીને-વર્ષે કેટલી ટપાલ લખીએ? કેટલા ફોન કરાવીએ ? કેટલીવાર મળવા માટે બોલાવીએ? એ સ્વજનોને મળ્યાનો કેટલો આનંદ અનુભવાય?... આ બધું આપણે ચકાસશું, તો આપણા વૈરાગ્યની પરીક્ષા કરાવવા બીજા કોઈપણ પાસે જવું નહિ પડે.)
