________________
-------વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબીઓ-~~-~~
વૃદ્ધ વડીલ મુનિના કહેવાથી પુત્રમુનિએ કકળતા હૈયે ગુંદરની ઘેંસ વહોરી. પડદાની અંદર જઈ વાપરવા બેઠા.
પાંચ-દસ મિનિટ થઈ, ત્યાં તો એ વૃદ્ધ મુનિએ સાધુની બાને બોલાવી “આ બાજુ આવો.” બા નજીક પહોંચી કે તરત જ મુનિએ પડદો ખેંચીને દૂર કરી દીધો. “જુઓ, તમારા પુત્રમુનિ કેવી રીતે વાપરે છે ?”
બા તો અંદરનું દૃશ્ય જોઈ આભી જ બની ગઈ. --
બાએ જોયું કે “દીકરો ઘેસ ખાઈ તો રહ્યો જ હતો. પણ સાથે સાથે એની આંખેથી ચોધાર આંસુ વહી રહ્યા હતા. મોઢા ઉપર તીવ્ર વેદના સ્પષ્ટ દેખાઈ રહી હતી.”
વૃદ્ધમુનિ બોલ્યા “શું તમે માનો છો કે આવી રીતે ગુંદરની ઘેંસ ખાઈને તમારા પુત્રમુનિના શરીરમાં લોહીનું એક બિંદુ પણ બનશે ? જુઓ, તો ખરા ! આ દીકરો કેટલો ત્રાસ અનુભવે છે ! શું તમે એક સગી બા થઈને દીકરાને દુઃખી કરશો ? આ તમને શોભશે ?”
બા તો સાંભળી જ રહી.
એ જ વખતે બાએ પ્રતિજ્ઞા લઈ લીધી. “બાધા આપો મને કે હું હવે કદીપણ મારા દીકરા માટે કશું જ નહિ લાવું...”
(ચારિત્રપરિણામ એટલે શું? આહાર પ્રત્યેની અનાસક્તિ એટલે શું? જિનાજ્ઞા પ્રત્યેનો અગાધ બહુમાનભાવ એટલે શું ?... આ બધા ય પ્રશ્નોના ઉત્તર આ પુત્રમુનિના નાનકડા પ્રસંગમાંથી જ પ્રાપ્ત થઈ જાય છે.
સગી બા છે ! મનભાવતી વસ્તુ છે ! ગુરુ વગેરે બધાની સહર્ષ સંમતિ છે. છતાં “મારે આધાકર્મી, અભ્યાહત વાપરવું નથી.” એ નિર્મળ પરિણામના માલિક એ મુનિરાજ ખરેખર કોટિ કોટિ વંદનને પાત્ર છે.
ખૂબ જ ખેદની વાત છે કે આવા વૈરાગ્ય સંપન્ન, બુદ્ધિસંપન્ન યુવાન મુનિરાજ ભરયૌવનમાં જ વલભીપુર પાસે એક અકસ્માતમાં કાળધર્મ પામ્યા. વલભીપુર ગામના મુખ્ય દેરાસરની ભમતીમાં આખી ભમતી પૂરી થાય ત્યાં આરસ/પત્થરમાં કોતરેલું એમનું ચિત્ર આજે પણ વિદ્યમાન છે.)
ભૂલ કોની ? ઠપકો કોને ? છતાં ક્ષમા કેવી ? “જૂઓ, અહીં ભાત-દાળ બંને ગરમ છે, આચાર્યભગવંતને અનુકૂળ રહેશે. તાપણીમાં બંને ભેગા જ વહોરી લો. એટલે ગરમ રહેશે.” ગોચરી વહોરવા ગયેલા બે સાધુઓમાંથી વડીલ સાધુએ નાના સાધુને સૂચના કરી.
