________________
-
વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબીઓ સૌ પ્રથમ આ મુનિવૃંદના ગુરુની કેટલીક વિશેષતાઓ જોઈએ.
• એ વૃંદના ગુરુ = વડીલ જે મહાત્મા છે, એમનો દીક્ષા પર્યાય ૨૬ વર્ષ જેટલો થયો છે. છેલ્લા ૨૫ વર્ષથી એમણે એકાસણા કરતા ઓછું પચ્ચખાણ કર્યું નથી. અર્થાત્ ૯૦૦૦ જેટલા દિવસો સળંગ એકાસણાથી ઓછું પચ્ચખાણ નહિ.
એમાં જ એમણે ૧૦૦ + ૬૦ વર્ધમાનતપની ઓળીઓ કરી છે. અર્થાત્ આ ૯૦૦૦ દિવસોમાંથી ૬૫૦૦ જેટલા દિવસો આંબિલ કર્યા, અને બાકીના ૨૫૦૦ જેટલા દિવસો એકાસણા કર્યા. (બેસણું પણ ક્યારેય નહિ, તો નવકારશીનો તો પ્રશ્ન જ નથી.).
• આ ગુરુવર વર્ષો પૂર્વે પોતાના સમુદાયના એક વિદ્વાન મહાત્મા પાસે અભ્યાસ કરવા પાલિતાણામાં ૬-૮ માસ રોકાયા હતા. “આવા વિદ્વાન મહાત્માઓનો યોગ ભાગ્યે જ થાય.” એમ વિચારી અભ્યાસ કરવાનો આ અમૂલો અવસર લેશ પણ ચૂકી ન જવાય એ માટે એ મુનિરાજ રોજ છ કલાક પાઠ લેતા. બાકીના સમયમાં એની સખત મહેનત કરતા. છેક બાર વાગે ત્યારે જ ઉપાશ્રયમાંથી બહાર નીકળે, દર્શન કરે. બાલાશ્રમમાં જઈ લુખી રોટલી અને ભાતનું ઓસામણ વહોરી લાવે. એ માત્ર બે જ દ્રવ્યથી આંબિલ કરે. આ રીતે કુલ ૬-૮ મહિના સુધી સખત સ્વાધ્યાય કર્યો.
એ મુનિરાજના શબ્દો : “આવો અવસર ફરી મળે કે ન મળે? એ મને શંકા હતી. એટલે જ મારે એક પળ પણ ગુમાવવી ન હતી. એ ૬ માસ હું જયતળેટીની સ્પર્શના કરવા પણ ગયો
નથી.”
• એકવાર એમના બે શિષ્યો દૂરથી વિહાર કરીને આવ્યા, ગુરુને મળ્યા. ગુરુએ વિહાર અંગેની પૃચ્છા કરી. શિષ્યોએ કહ્યું, “બે દિવસ પૂર્વે જ એક ગીતાર્થ વૃદ્ધ અનુભવી મહાત્મા અને તેમના વિશાળવૃંદ સાથે રહેવાનું થયું...”
તરત ગુરુએ પૃચ્છા કરી કે “એ મહાત્મા તો ઘણી સારી વાચના આપે છે. તે દિવસે વાચના હતી ?”
શિષ્યો કહે “ગુરુજી ! બપોરે વાચના તો હતી. તેમના બધા જ સાધુઓ વાચના માટે રૂમમાં ભેગા થયેલા હતા. પણ અમે ન ગયા. કેમકે આપણો અને એમનો સમુદાય જૂદો ! વંદનવ્યવહાર પણ પરસ્પર બંધ ! વાચના સાંભળવી હોય, તો વંદન તો કરવા જ પડે... એટલે અમે ન બેઠા..”
ગુરુએ ઠપકો આપ્યો કે “આવો સમુદાયભેદ તમને કોણે શીખવાડ્યો ? આવા ઉત્તમ મહાત્માની વિશિષ્ટ વાચનાઓ સાંભળવા મળે, ત્યારે તો વંદન પણ કરાય... “વંદન વ્યવહાર બંધ છે.” એ તો સામાન્ય પરિસ્થિતિમાં ! હવે ધ્યાન રાખજો...”
(હૃદયની કેટલી બધી વિશાળતા ! ગુણગ્રાહિતા !)
