________________
વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબીઓ
પણ ગુરુજી મને ખૂબ ગમી ગયેલા. એમના તરફ એટલી બધી વધારે લાગણી બંધાઈ ગયેલી કે એક દિવસ પણ એમનાથી દૂર ન થઈ શકું. મારા માતા-પિતાને પણ હું સાવ ભૂલી ગયો. ઘરે જતો જ નહિ. ગુરુજી પાસે જ રહેતો.
આ લાગણીના ગાઢ બંધનથી પ્રેરાઈને જ મેં દીક્ષા લેવાનો નિર્ણય કર્યો, મારા માતા-પિતા સંમત થયા અને રંગેચંગે મારી દીક્ષા થઈ.
મારા ગુરુજી ભારે સમજુ ! મારા હિતની સાચી ભાવનાવાળા ! હું એમની સેવા કરવા તલસું પણ એ મને સેવા કરવા ન દે. આમ પણ હું નાનો ! એ જ મા૨ી ખૂબ જ કાળજી રાખતા. હું જીદ કરી, છાની રીતે એમની સેવા કરી લેતો. પણ એમને મારા તરફથી સેવાની બિલકુલ અપેક્ષા નહિ.
શરુઆતના બે-ત્રણ ચાતુર્માસ પણ અમારા જુદા થયા. શેષકાળમાં ગચ્છ સાથે ભેગા થવાનું પણ થતું. પણ અભ્યાસની વિશેષ ગોઠવણ થઈ ન હતી. એટલે જ પ્રારંભિક અભ્યાસ પૂર્ણ થઈ ગયા બાદ એક વાર એમણે ઉપ૨ મુજબ મને એક વિદ્વાન આચાર્ય પાસે ભણવા જવા કહ્યું.
“આપ પણ મારી સાથે આવશો ને ?” મેં પૂછ્યું.
“ના. તારે એકલાએ જ જવાનું. હું અમુક કારણોસર સાથે રહી નહિ શકું.” ગુરુજીએ કહ્યું. “તો હું નહિ જાઉં. આપના વિના મારે રહેવું જ નથી, ભણવું જ નથી...” મેં જીદ કરી. ગુરુજીએ મને ઘણો સમજાવ્યો, પણ મારી બાળહઠ અકબંધ રહી.
પ્રસંગ પૂરો થયો.
સમય વહેતો ગયો.
પણ ધીરે ધીરે મારા ગુરુજીનો સ્વભાવ ગમે તે કારણે વિચિત્ર થવા લાગ્યો. મારી સાથેનું વર્તન બદલાવા લાગ્યું. નાની નાની વાતોમાં પણ મને ખખડાવી નાંખે, જેમ તેમ સંભળાવી દે... ઘણીવાર અબોલા લઈ લે... આખો દિ' બોલે જ નહિ. એકવાર તો સાવ નાની વાતમાં ય મને તમાચો પણ મારી દીધો. મારી હાજરીમાં જ શ્રાવકો સામે મારા માટે નિંદાઓ કરી. જાણે કે હું એમનો શત્રુ હોઉં, એ રીતે એ મારી સાથે વર્તવા લાગ્યા.
છેવટે હું પણ છદ્મસ્થ હતો. આ બધું સહન કરવાનું સામર્થ્ય મારામાં ન હતું. મને પણ ગુરુજી પ્રત્યે અસદ્ભાવ ઉત્પન્ન થયો. એમના પ્રત્યેની ગાઢલાગણી ધીમે ધીમે ઘટવા લાગી. હવે અમે બંને સાથે રહેવા છતાં પણ જાણે કે એકબીજાથી સાવ અલાયદા જેવા જ રહેતા. ગુરુજીને મારા પ્રત્યે ભારે અણગમો હોય એવું મને લાગ્યા કરતું.
મેં એક-બે વાર આ અંગે ખુલાસો પણ માંગ્યો. “મારી ભૂલ શું થઈ ? કે આપ મને તિરસ્કારો છો ?” મેં પૂછેલું. તો ગુરુજી મારા પર ઉકળી ગયેલા. “તારા માટે આટલો ભોગ આપું છું. તો ય તને ઓછો પડે છે ? તું મહેરબાની કરીને મને પરેશાન ન કર. તું કહે તો તારા
૮૨
