________________
-~~-~~-વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબીઓ————પગે પડું.” હું હેબતાઈ ગયો. એ પછી હું કદી ખુલાસો કરવાની હિંમત ન કરી શક્યો.
અચાનક એક દિવસ
મારા ઉપર પેલા વિદ્વાન આચાર્યનો પત્ર આવ્યો. એમાં લખ્યું હતું કે “થોડા વખત પૂર્વે તમે મારી પાસે ભણવા આવવાના હતા. પણ ગમે તે કારણે તમે ન આવ્યા. હજી પણ તમારી ભાવના હોય તો ખુશીથી આવી શકશો. હું તમને ભણાવવા તૈયાર છું. બીજી કશી ચિંતા કરશો નહિ.”
મેં પત્ર મારા ગુરુજીને વંચાવ્યો. “તારી જેમ ઈચ્છા હોય, તેમ કર. મારી ના નથી.” એમણે મને ઉપેક્ષાપૂર્વક સંમતિ આપી.
ગુરુજીને છોડવા અને અભ્યાસ કરવા હું તૈયાર થઈ ગયો. ગુરુજીએ મને વિદ્વાન આચાર્ય પાસે મુક્યો અને તેઓ પોતાના ગચ્છમાં જોડાઈ ગયા.
અમારા બંને વચ્ચે ભાવઅંતર તો પડી જ ગયેલું, હવે દ્રવ્ય-અંતર પણ પડી ગયું.
મારો અભ્યાસ શરુ થયો. “ગુરુનો વિરહ સતાવે’ એ પ્રશ્ન હવે રહ્યો ન હતો. વિદ્વાન આચાર્ય મને દીલ દઈને પાઠ આપતા હતા. મારો ક્ષયોપશમ ઘણો જ સારો, ઝપાટાબંધ અભ્યાસ થવા લાગ્યો. મને ભણવાની રુચિ પણ સખત હતી. જોત જોતામાં બે વર્ષના વહાણા પસાર થઈ ગયા. હું સારો એવો વિદ્વાન બની ગયો. હવે બાકીના ગ્રન્થો હું જાતે પણ ભણી શકે એ માટે સક્ષમ બની ગયો.
આ બે વર્ષ દરમ્યાન ન તો મેં મારા ગુરુજીને પત્ર લખેલો કે ન તો એમનો કોઈ પત્ર આવેલો. પત્રસંપર્ક પણ લગભગ બંધ થઈ ગયેલો. ક્યારેક અલપઝલપ સુખશાતાવંદનાપૃચ્છા રૂપ પરોક્ષ મૌખિક સંપર્ક થતો. વિશેષ કંઈ નહિ. લગભગ હું ગુરુજીને ભૂલી ચૂક્યો હતો, મારો માર્ગ બદલાઈ ગયો હતો.
પણ એક એવો દિવસ ઉગ્યો કે જે દિવસે હું ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડ્યો. એ દિવસ કદાચ મારા આખા ભવનો શ્રેષ્ઠતમ દિવસ બની રહ્યો. એ દિવસે ન હું કંઈ ખાઈ શક્યો કે ન કંઈ પી શક્યો. બસ, આખો દિવસ રડતો જ રહ્યો, ડુસકા ભરતો જ રહ્યો. કારણ ?
કારણ કે એ દિવસે મારા ભવોદધિતારક, અનંતકરુણાસંપન, નિઃસ્પૃહશિરોમણી, મારા સર્વસ્વસમાન મારા ગુરુજીનો = મારા ભગવાનનો ઐતિહાસિક પત્ર આવ્યો.
